Φοβάσαι τη φωτιά μου. Τρέμεις τη φωτιά μου,
γιατί μπροστά στα μάτια μου είσαι διαφανής.
Κι όλο φοβάσαι μη φανείς και μη σε καταλάβω
και επιθυμείς να ζεις και να σε ζωντανεύω
στην φωνή, τον ήχο μου και το αξιακό μου σύστημα.
Άκουσε ξένε, εδώ δεν παίζουμε παιχνίδι για την εξουσία.
Εδώ ζυμώνουμε την στάχτη και αλλάζουμε την ιστορία.
Κι έπειτα είναι αφελές να προσπαθήσεις
με δυο κινήσεις να αιστανθείς αντάξιος, να με περιορίσεις
ή έστω να πειστείς ότι σε τέτοιο κόλπο θα παραδοθώ.
Εγώ απλά σου μίλησα κι ανθρώπινα,
σε κοίταξα βαθιά και ύστερα ησύχασα,
σε άφησα να ‘ρθεις, να δεις, ν’ αποφασίσεις,
μα εσύ θέλησες πάνω μου να χτίσεις πύργο ελέγχου.
Με το ένα χέρι μου λοιπόν, του δίνω μια και πέφτει.
Όπου χτυπούν τα κύματα, δεν χτίζουμε με άμμο.
*Συνειδητή επανανοηματοδότηση και αυτορρύθμιση, Σοφία Σταθάκη
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
