Σε περίμενα, περίμενα επ’ άπειρο,
Μην με ξέχασες άρα ξαφνικά;
Τα δάκρυα μου στέγνωσαν στο παράθυρο,
Και μέσα στις λύπες βυθίστηκα.
Α, να μου έστελνες ένα χαρτάκι
Χωρίς γραφή πάνω στο λευκό,
Θα με άρπαζαν τα φτερά του αέρα
Σαν πουλί σε χορό πλουμιστό.
Αχ, αυτό το αναμενόμενο περιστεράκι,
Μην χάθηκε ξαφνικά στο δρόμο;
Μην έπεσε σε άγνωστα χέρια
Κι εμένα με σπαράζει ο πόνος;
Ξέρω κάπου στον κόσμο αναπνέεις κι εσύ,
Δεν επιθυμώ καν να σε πληγώσω,
Φοβάμαι αν επιστρέψεις κάποια στιγμή,
Θρυμματισμένη ψυχή θα παραδώσω.
*Μετάφραση: Πέτρος Τσερκέζης.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
