Ετικέτα: Αργύρης Χιόνης

Είπες βαθιά θα σκάψεις μες στον εαυτό σου, να τον γνωρίσεις, να τον καταχτήσεις ίσως. Μα τι νόμισες πως είναι ο εαυτός σου, ορυχείο στοές ν’ ανοίγεις...

Κάποιος εξημέρωσε, κάποτε, μια μοναξιά από θηρίο της ερήμου ζώο, την έκανε οικόσιτο κι ήτανε τρυφερή και διακριτική και στην αφή τόσο απαλή πιο απαλή ακόμα κι απο γάτα… Τώρα,...

Εαρινή ισημερία: δώδεκα ώρες μέρα, δώδεκα ώρες νύχτα και είκοσι τέσσερεις ώρες σκοτάδι το μέσα μου σκοτάδι εννοώ, αυτό που η φύση αγνοεί και θάλλει, φορώντας πάλι...

ΣΕ ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΕΡΗΜΟ ΚΙ ΕΡΕΙΠΩΜΕΝΟ, ζούσε μια χοντρή, βαριά σιωπή, τόσο χοντρή πού ‘χε ξηλώσει όλα τα κουφώματα, τόσο βαριά που ‘χε βουλιάξει...

Κρυώνατε και σας έντυσα τα ρούχα μου· πεινούσατε και σας τάισα τις σάρκες μου· διψούσατε και σας πότισα το αίμα μου. Κι όταν ντυθήκατε και χορτάσατε, ζητήσατε τραγούδι κι εγώ σας έδωσα...

Τι νιώθει η έρημος όταν μακρινός άνεμος αποθέτει πάνω της ένα σπόρο;   Ξεδιψάει ποτέ το γεμάτο ποτήρι;   Ο δρόμος που τελειώνει σ’ αδιέξοδο ονειρεύεται άραγε μακρινές αποστάσεις;   Τρέμουν ποτέ τα...

Οι καμινάδες χέρια ικεσίας στο Θεό της σιωπής· η πολιτεία προσεύχεται μες στη νύχτα.    

Τίποτα μην κοιτάς από κοντά Κι η πιο γερή αλήθεια έχει ρωγμές ψευτιάς Κι η πιο λαμπρή αλήθεια έχει σκιές βλακείας Τα νύχια του περιστεριού είναι αρπαχτικά Ο...

Ήταν ωραίο αυτό το καλοκαίρι Ωραίο αλλά κι επικίνδυνο Ένας παππούς που έκανε αμμόλουτρα Ξεχάστηκε θαμμένος μες στην άμμο Όταν τον θυμηθήκαν ύστερ' από μέρες Σηκώσαν το καπέλο του Δεν...

Θα ’ρθει μια μέρα που τα δέντρα θα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων και θα σταματήσουν να παράγουν ίσκιο, θροΐσματα κι οξυγόνο. Θα πάρουνε...