Ετικέτα: Χρίστος Λάσκαρης

(1931 - 11 Ιουνίου 2008)   Δε μπόρεσα να σε δημιουργήσω έμεινες μέσα μου μία μοναχική κραυγή, μια πρώτη πρόταση.  

Νέος, μοῦ ἂρεσε ἡ σιωπή καί πῶς λαχταροῦσα μέσα της νά ἀποσύρομαι. Ἀλλά, Θεέ μου, ὂχι μιά τέτοια σιωπή. Τί σόι σιωπή εἶναι αὐτὴ πού δέν γεννάει ποιήματα.  

Διάβαζα ένα ποίημα για την άνοιξη, όταν την είδα να έρχεται από μακριά: μισή γυναίκα, μισή όνειρο. Κατέβαινε το μονοπάτι κάτω στεφανωμένη με άνθη κερασιάς. Τότε κατάλαβα τι δύναμη έχουν τα ποιήματα.

Τό θέμα εἶναι νά μπορεῖς νά ὑπομένεις, νά σέ παιδεύει ἡ βροχή καί νά ὑπομένεις, ὅπως μονάχα ξέρουν νά ὑπομένουν μές στίς πλατεῖες τά ἀγάλματα.    

Ζηλεύω τούς μεγάλους δρόμους. Μοναχικοί, τραβοῦν μακρυά, ἐρωτευμένοι μέ τό ἂγνωστο. Ἐνῶ τά δρομάκια, σέρνουνται στίς φτωχογειτονιές᾽ σέ τρομερά ἀδιέξοδα. (Δρόμοι καί δρομάκια |Χρίστος Λάσκαρης. Eκδόσεις Γαβριηλίδης)

Απόφαγε, Και κάθεται στο τραπέζι μόνος. Μόνος όπως και χτες, Όπως και προχτές. Καπνίζει... Τι κούραση αυτή η μοναξιά. Τίποτα δεν ξέρει να γιατρέψει.   (Από την συλλογή ‘’Απόγευμα προς βράδυ’’, εκδόσεις...

Μπορεί να λέγεται Ολυμπία και να μην έχει πάει στο γυμνάσιο, να 'ναι χοντρή και ν' αγοράζει βερεσέ απ' το περίπτερο, να μασουλάει τσίχλα και να τραγουδάει. Κι αυτός μπορεί...

Αβέβαιη στιγμή του έρωτα, που όλα τα παίζεις πάνω απ’ τη φωτιά, που όλα τα χάνεις πάνω απ΄τη φωτιά, σπρώχνοντας τα κορμιά ως την εξόντωση σα να ΄ναι...