Ετικέτα: Γιάννης Ρίτσος

Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της, και συ να λείπεις, να ' ρχονται οι Άνοιξες με πολλά διάπλατα παράθυρα, και συ να λείπεις, να ' ρχονται...

Ι. Τὸ σῶμα -λέει- στὴ γενική: τοῦ σώματος καὶ γενικὰ τὸ σῶμα ἄλλη λέξη πυκνότερη δὲν ἔχω παίρνω τὴ νάϋλον σακούλα μπαίνω στὰ λαϊκὰ ἑστιατόρια μαζεύω ψαροκόκαλα γιὰ τὶς ἄγριες γάτες τῆς...

Τώρα αρχίζω να σε θαυμάζω πάλι με διαφορετικό τρόπο.      

Όμορφη μέρα- δεν την αντέχω να μην είσαι εδώ.   _______________________________________________

Με το κόκκινο του αίματος είμαι. / Είμαι για σένα.  Άλλη κατοικία δεν έχω. / Κατοικώ στο σώμα σου.     

  Είμαι μέσα σου. Φωνάζω από μέσα. Σε φωνάζω    

(Ανοιξιάτικο βράδυ. Μεγάλο δωμάτιο παλιού σπιτιού. Μια ηλικιωμένη γυναίκα, ντυμένη στα μαύρα, μιλάει σ' έναν νέο. Δεν έχουν ανάψει φως. Απ' τα δύο παράθυρα μπαίνει ένα...

Το απερίφραστο –έλεγε- Εξοστρακίζει το ποίημα. Ας είναι. Προτιμώ το σώμα σου.    

Μιλούσε για μυστικές αρτηρίες, για σιωπηλά εφόδια, για κείνο το ανάλαφρο βάρος στις πλάτες όταν η Μαρία λύνει την ποδιά της και κοιτάει απ’ το παράθυρο, όταν δυο...

Το σώμα σου ωραίο. Το σώμα σου απέραντο, Χάθηκα στο απέραντο.