Ετικέτα: Γιάννης Ρίτσος

Άξαφνα τα τζιτζίκια σώπασαν. Δύο ηλιοκαμένα σώματα στ’ άσπρα σεντόνια. Βγάλε και το δαχτυλίδι σου- μου πιάνει ένα δικό μου χώρο στο μικρό σου δάχτυλο.       *Μεσημέρι Αυγούστου, Γιάννης Ρίτσος

Ι. Εἶπε: ψηφίζω τὸ γαλάζιο. Ἐγὼ τὸ κόκκινο. Κι ἐγώ. Τὸ σῶμα σου ὡραῖο Τὸ σῶμα σου ἀπέραντο. Χάθηκα στὸ ἀπέραντο. Διαστολὴ τῆς νύχτας. Διαστολὴ τοῦ σώματος. Συστολὴ τῆς ψυχῆς. Ὅσο ἀπομακρύνεσαι Σὲ πλησιάζω. Ἕνα ἄστρο ἔκαψε τὸ...

Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Μὲ τρομάζει ἡ ὀμορφιά σου. Σὲ πεινάω. Σὲ διψάω. Σοῦ δέομαι: Κρύψου, γίνε ἀόρατη γιὰ ὅλους, ὁρατὴ μόνο σ᾿ ἐμένα. Καλυμένη ἀπ᾿...

Όταν ακουμπούσες το χέρι σου στο γόνατό μου ή στον ώμο μου ή στη μέση μου άλλαζε στάση ο κόσμος.       *Γιάννης Ρίτσος

«Εμείς δεν ξέρουμε τι είναι η ομίχλη. Εμείς που λες όλα τα φτιάχνουμε στο φως».     *Εμείς, Γιάννης Ρίτσος

(απόσπασμα)   Κείνη η καρέκλα. Πάντα. Εκεί που καθόσουν. Αμετακίνητη. Έλεγες: είμαι εσύ, εσύ, εσύ. Κι εγώ; Εσύ κ’ ήρθες. Χιλιάδες φορές ξανάπα τ’ όνομά σου.   Δεν σε είπα. Τ’ όνομά σου ανεξάντλητο.         *Γυμνό σώμα, Γιάννης Ρίτσος

Εσύ – το αίμα μου… Εσύ το ξέρεις.     *Γιάννης Ρίτσος

Κείνα που θέλεις να φωνάξεις μην τα Πεις. Εκείνο που αποσιωπάς (το μόνο) Σωστά μιλάει.         *Γιάννης Ρίτσος

Δε μας νοιάζει τι θα αφήσει το φιλί μας μέσα στο χρόνο και στο σκοτάδι   Αγγίξαμε το μέγα άσκοπο που δε ζητά το σκοπό του.   Ο Θεός πραγματοποιεί τον εαυτό του στο...

Όταν λείπεις, δεν ξέρω που είμαι. Το σπίτι αδειάζει.