Ετικέτα: Γιάννης Ρίτσος

...Ω, ναι, κι απόψε, όπως πάντα, πολύ θα το 'θελα να σε οδηγήσω εγώ στο λουτρό, να σε πλύνω με τα ίδια τα χέρια...

Πριν από εσένα ήσουν εσύ; Έξω στο δρόμο δεν περνάει κανένας. Το φως του δωματίου πέφτει κάθετα τονίζοντας τα ζυγωματικά, σβήνοντας το σαγόνι μέσα στην ίδιαν απορία: «υπήρξαμε;»....

Τι όμορφη που είσαι. Με τρομάζει η ομορφιά σου. Σε πεινάω. Σε διψάω. Σου δέομαι: κρύψου· γίνε αόρατη για όλους· ορατή μόνο σ᾿ εμένα· καλυμμένη απ'...

  Νικημένος απ’ το γαλάζιο με το κεφάλι ακουμπισμένο στα γόνατα της σιωπής πεθαμένος από ζωή πεθαμένος από νιότη βουλιαγμένος κάτου απ’ τη φωτιά του με το φύκι σαλεύοντας στη...

Δεν έχω καιρό να κουραστώ. Δεν έχω καιρό να σταυρώσω τα χέρια μου. Δεν έχω καιρό να μην αγαπώ, να μη μισώ, να μη θέλω,...

Πίσω απ’ τις γρίλιες είναι το μεγάλο μεσημέρι. Τα σκόρπια σπίτια κάτασπρα, κ’ ένα κόκκινο κάτω απ’ το λόφο. Λίγο πιο πάνω, ξέρουμε, είναι η μεγάλη...

Είπε: ψηφίζω το γαλάζιο. Εγώ το κόκκινο. Κ’ εγώ. Το σώμα σου ωραίο. Το σώμα σου απέραντο Χάθηκα στο απέραντο. Διαστολή της νύχτας. Διαστολή του σώματος. Συστολή της ψυχής. Όσο απομακρύνεσαι σε πλησιάζω. Ένα άστρο έκαψε το...

Βιάζονταν πολύ να φιληθούν. Μπήκαν στο σπίτι. Κλείδωσαν. Τις δυο καρέκλες τις άφησαν στον κήπο. Όσο έλειπαν τα πουλιά οικειοποιήθηκαν τις καρέκλες τους, τις έκαναν σκάλες για...

Η αποστολή μου τέλειωσε κι ακόμη αργοπορώ. Αμφίρροπος ακόμη στέκω στη γέφυρα που μου χτίζει το βλέμμα σου. Ζητάς ν’ ακολουθήσεις τη σκιά μου που χάνεται μέσα στο φως σαν...

Είναι ένα πρόσωπο φωτεινό, σιωπηλό, καταμόναχο σαν ολόκληρη μοναξιά, σαν ολόκληρη νίκη πάνω στη μοναξιά. Αυτό το πρόσωπο σε κοιτάζει ανάμεσα από δυο στήλες ασάλευτο νερό. Και δεν...