Ετικέτα: Γιάννης Ρίτσος

Όμορφη μέρα- δεν την αντέχω να μην είσαι εδώ.   _______________________________________________

Με το κόκκινο του αίματος είμαι. / Είμαι για σένα.  Άλλη κατοικία δεν έχω. / Κατοικώ στο σώμα σου.     

  Είμαι μέσα σου. Φωνάζω από μέσα. Σε φωνάζω    

(Ανοιξιάτικο βράδυ. Μεγάλο δωμάτιο παλιού σπιτιού. Μια ηλικιωμένη γυναίκα, ντυμένη στα μαύρα, μιλάει σ' έναν νέο. Δεν έχουν ανάψει φως. Απ' τα δύο παράθυρα μπαίνει ένα...

Το απερίφραστο –έλεγε- Εξοστρακίζει το ποίημα. Ας είναι. Προτιμώ το σώμα σου.    

Μιλούσε για μυστικές αρτηρίες, για σιωπηλά εφόδια, για κείνο το ανάλαφρο βάρος στις πλάτες όταν η Μαρία λύνει την ποδιά της και κοιτάει απ’ το παράθυρο, όταν δυο...

Το σώμα σου ωραίο. Το σώμα σου απέραντο, Χάθηκα στο απέραντο.  

Πριν από εσένα ήσουν εσύ; Έξω στο δρόμο δεν περνάει κανένας. Το φως του δωματίου πέφτει κάθετα τονίζοντας τα ζυγωματικά, σβήνοντας το σαγόνι μέσα στην ίδιαν απορία: «υπήρξαμε;»....

Κείνα που θέλεις να φωνάξεις μην τα Πεις. Εκείνο που αποσιωπάς (το μόνο) Σωστά μιλάει.  

(απόσπασμα)   Κείνη η καρέκλα. Πάντα. Εκεί που καθόσουν. Αμετακίνητη. Έλεγες: είμαι εσύ, εσύ, εσύ. Κι εγώ; Εσύ κ’ ήρθες. Χιλιάδες φορές ξανάπα τ’ όνομά σου.   Δεν σε είπα. Τ’ όνομά σου ανεξάντλητο.