Ετικέτα: Γιάννης Ρίτσος

Το σώμα σου ωραίο. Το σώμα σου απέραντο, Χάθηκα στο απέραντο.  

Πριν από εσένα ήσουν εσύ; Έξω στο δρόμο δεν περνάει κανένας. Το φως του δωματίου πέφτει κάθετα τονίζοντας τα ζυγωματικά, σβήνοντας το σαγόνι μέσα στην ίδιαν απορία: «υπήρξαμε;»....

(απόσπασμα)   Κείνη η καρέκλα. Πάντα. Εκεί που καθόσουν. Αμετακίνητη. Έλεγες: είμαι εσύ, εσύ, εσύ. Κι εγώ; Εσύ κ’ ήρθες. Χιλιάδες φορές ξανάπα τ’ όνομά σου.   Δεν σε είπα. Τ’ όνομά σου ανεξάντλητο.

Γεννήθηκα για να προφτάσω να χαιρετήσω στην άκρη του δρόμου τον ήλιο των ματιών σου.   (1938)

(1 Μαϊου 1909 - 11 Νοεμβρίου 1990) Κάποτε θ’ ανταμώσουμε στους λόφους του ήλιου. Μην ξεχνάς. Περπάτα. * Εμείς δεν ξέρουμε τι είναι η ομίχλη. Εμείς που λες όλα...

VI   Δέκα βουνά θα βάλω πάνω σου Μην ακουστούν τα κύματα της μουσικής Καθώς τη νύχτα με ανοιχτά παράθυρα Χτενίζεις την Ενάτη των μαλλιών σου.    

Ψάξε στην καρδιά σου να βρεις τον ήλιο που έφυγε.    

Kυριακή τα χέρια μου μες στην υπομονή τους τι μυστικά που ετοιμάζουν τον νέο αγώνα με τα χέρια σου.   (Τα ερωτικά)

  «Εμείς δεν ξέρουμε τι είναι η ομίχλη. Εμείς που λες όλα τα φτιάχνουμε στο φως».      

Ι.   Πλῆθος λεμόνια ἐπάνω στὸ τραπέζι στὶς καρέκλες στὸ κρεβάτι κίτρινες λάμψεις τρέχουν τὸ σῶμα σου μ᾿ ἀρέσει ποὺ βρέχει νύχτα μὲ χίλια λεμόνια καὶ ξαφνικὰ ὁ φακὸς τοῦ δασοφύλακα νὰ σταματάει τοὺς βρεγμένους...