Ετικέτα: Γιάννης Ρίτσος

Ι. Τὸ σῶμα -λέει- στὴ γενική: τοῦ σώματος καὶ γενικὰ τὸ σῶμα ἄλλη λέξη πυκνότερη δὲν ἔχω παίρνω τὴ νάϋλον σακούλα μπαίνω στὰ λαϊκὰ ἑστιατόρια μαζεύω ψαροκόκαλα γιὰ τὶς ἄγριες γάτες τῆς...

Τώρα αρχίζω να σε θαυμάζω πάλι με διαφορετικό τρόπο.      

Όμορφη μέρα- δεν την αντέχω να μην είσαι εδώ.   _______________________________________________

  Είμαι μέσα σου. Φωνάζω από μέσα. Σε φωνάζω    

(Ανοιξιάτικο βράδυ. Μεγάλο δωμάτιο παλιού σπιτιού. Μια ηλικιωμένη γυναίκα, ντυμένη στα μαύρα, μιλάει σ' έναν νέο. Δεν έχουν ανάψει φως. Απ' τα δύο παράθυρα μπαίνει ένα...

Το απερίφραστο –έλεγε- Εξοστρακίζει το ποίημα. Ας είναι. Προτιμώ το σώμα σου.    

Μιλούσε για μυστικές αρτηρίες, για σιωπηλά εφόδια, για κείνο το ανάλαφρο βάρος στις πλάτες όταν η Μαρία λύνει την ποδιά της και κοιτάει απ’ το παράθυρο, όταν δυο...

Το σώμα σου ωραίο. Το σώμα σου απέραντο, Χάθηκα στο απέραντο.  

Πριν από εσένα ήσουν εσύ; Έξω στο δρόμο δεν περνάει κανένας. Το φως του δωματίου πέφτει κάθετα τονίζοντας τα ζυγωματικά, σβήνοντας το σαγόνι μέσα στην ίδιαν απορία: «υπήρξαμε;»....

Γεννήθηκα για να προφτάσω να χαιρετήσω στην άκρη του δρόμου τον ήλιο των ματιών σου.   (1938)