Ετικέτα: Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ

Τα ποιήματά της αφήνουν ένα αποτύπωμα νοσταλγίας, μια μικρή, γλαφυρή περιγραφή του κόσμου γύρω μας και ένα αναπάντητο γιατί. Την Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ δεν την συνάντησα...

«Καθρέφτη μου, σ’ εσένα μιλάω εσένα έχω μπροστά μου, άλλο κανένα Οι άνθρωποι, φίλοι, χάθηκαν Χάθηκαν απ’ τη ζωή ή χάθηκε το νόημα που έβρισκαν σε μένα; Με...

Μη φοβάσαι δεν κινδυνεύεις πια τ' απερίσκεπτα δάχτυλα του έρωτα να χωθούν στις παλιές πληγές και να πονέσεις πάλι. Ηρέμησε δε θα ξαναφωτιστεί με κλεφτοφάναρα οράματα της μόνιμης πια νύχτας ο ουρανός. Δε...

Θυμάμαι είχα δει ένα όνειρο για τα γράμματα και πού να τα βρω… Το Άλφα θα το ’βρισκα σε άγριο τοπίο φτερό ανάσα άσπρου πουλιού σ’ αγκάθι...

Θέλω να γράψω ένα ποίημα για την πραγματικότητα αυτή που δεν έζησε ποτέ κανείς αφού ο καθένας στη δική του βρέθηκε φυλακισμένος αιώνες τεντώνοντας τα χέρια προς τα έξω. Την...

Όταν το σώμα Υποσχεθεί στον εαυτό του Κι εκπληρώσει την υπόσχεση του επιθυμώντας με φωνές που ξεχύνονται στον κήπο και κολλάν στους κλάδους σαν ρετσίνι όταν το σώμα εξαρθεί αναγγέλλοντας «υπάρχω απόλυτα...

(1939 - 20 Ιανουαρίου 2020) Η ανορεξία της ύπαρξης |Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ   Δεν πεινάω, δεν πονάω, δεν βρωμάω ίσως κάπου βαθιά να υποφέρω και να μην το...

Είχα κλείσει όλα τα παράθυρα που έβλεπαν στον κήπο της σάρκας. Τα παντζούρια μόνο άγγιζαν, που έγερναν ξεραμένα κι άγγιζαν το χώμα. Μακριά στεκόμουνα από τη θέα των θνητών αστεριών. Φυλαγόμουνα,...

Πλούτος είναι να αισθάνεσαι ότι έχεις ζωή μέσα σου και ότι θέλεις να τη μεταδώσεις.        

Στον μουχλιασμένο κήπο ξανακυλάει το νερό απ’ το πέτρινο στόμα του Ποσειδώνα και το βατράχι αήττητο νέα γενιά ετοιμάζει πάνω σε βδελυρά απολιθώματα. Α, ναι, το ίδιο απροσδόκητα η γλύκα ξεχειλίζει το...