Ετικέτα: Κική Δημουλά

Τελευταίοι χαιρετισμοί απόψε ατελείωτοι οι δικοί μου που σου στέλνω και χαίρε χαίρε του αποκλείεται η θεία προθυμία να σ’ τους δώσει. Λιπόθυμα σωριάζοντας βιολέτες από το σφιχταγκάλιασμα του...

Θα ήθελα κάπως αλλιώς ν' αγαπιούνται τα πράγματα στριμωγμένα σ' ένα μικρό δωμάτιο που να είναι μπάνιο κουζίνα μαζί κι υπνοδωμάτιο εντός και το καθιστικό η μία χρήση να...

Παρασκευή είναι σήμερα θα πάω στη λαϊκή να κάνω έναν περίπατο στ’ αποκεφαλισμένα περιβόλια να δώ την ευωδιά της ρίγανης σκλάβα σε ματσάκια. Πάω μεσημεράκι που πέφτουν οι...

"...ΕΧΩ ΠΟΛΛΑ ΡΑΜΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΓΟΥΝΑ αυτής της μεγαλοκυρίας που λέγεται ευτυχία. Μου έχει σπάσει τα νεύρα με όσα ισχυρίζεται απολογούμενη που με έστησε....

Πότιζε συ τη γλάστρα κι άσε να κλαίω. Μόνο γράφε του λόγους, μήπως κι οφείλω κι άλλη λύπη. Θέλω να έχω τη συνείδησή μου ήσυχη πως βασανίστηκα για όλα. Γράψε...

Το ανέβαλες. Κακοκαιρία μεγάλη, πέσανε χιόνια κλείσανε οι δρόμοι, πάγοι, μεγάλη ολισθηρότης. Καλά έκανες. Εάν δεν είναι ολισθηρή η επιθυμία προς τι να έρθει; (“ΠΟΙΗΜΑΤΑ”, Εκδόσεις Ίκαρος, 2011)

Με φόρεσες –σε φόρεσα, εκλογή μονοφόρι. Πρώτα απ’ την καλή. Με γύρισες μετά το μέσα έξω, είχαν παρατριφτεί οι άκρες και οι μόστρες, είχαν στραβοστομιάσει κι οι κουμπότρυπες –θυμίζανε σιωπές...

Κρατῶ λουλοῦδι μᾶλλον. Παράξενο. Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου πέρασε κῆπος κάποτε. Στὸ ἄλλο χέρι κρατῶ πέτρα. Μὲ χάρη καὶ ἔπαρση. Ὑπόνοια καμιὰ ὅτι προειδοποιοῦμαι γι᾿ ἀλλοιώσεις, προγεύομαι ἄμυνες. Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου πέρασε...

Βρέχει... Μία κυρία ἐξέχει στὴ βροχὴ μόνη πάνω σ᾿ ἕνα ἀκυβέρνητο μπαλκόνι. Κι εἶναι ἡ βροχὴ σὰν οἶκτος κι εἶναι ἡ κυρία αὐτὴ σὰν ράγισμα στὴ γυάλινη βροχή. Τὸ βλέμμα της...

Ἀσυγχώρητη ἀπροσεξία νὰ μοῦ στείλεις ἐπὶ χάρτου ἐφημερίδας ὁλοσέλιδή τη φωτογραφία σου μὲ ἀναμμένο τὸ τσιγάρο της. Ἂν ἔπιανε φωτιὰ ἡ παραλαβή; Ποιὰ πυροσβεστικὴ ψυχραιμία εἰς μάτην θὰ καλοῦσα σὲ ποιὸ...