Ετικέτα: Νικηφόρος Βρεττάκος

Ανάσκαψα όλη τη γη να σε βρω... ήξερα πως δίχως τον άνθρωπο δεν είναι πλήρες του ηλίου το φως...   τώρα, κοιτάζοντας τον κόσμο, μες΄από σένα –πλησιάζουν τα πράγματα, γίνοντια...

Σκέψου πιο ήρεμα και πιο βαθιά. Αρμόνισε την ύπαρξη σου με το γενικό ρυθμό που πλημμυρίζει τα πρωινά τους ορίζοντες. Ισορρόπησε τον εαυτό σου και τοποθέτησε τον απέναντι στην...

Η παρουσία ενός ανθρώπου μέσα σ’ ένα δωμάτιο δεν είναι τόσο απλή όσο φαίνεται. είναι η παρουσία του σύμπαντος. Υπάρχει μέσα μας μια καταπληκτική αρμονίας σε τάξη, σ’ έναλλασσόμενο έγχρωμο φωτισμό...

Τὰ βήματα τοῦ φθινοπώρου ἀντήχησαν νωρίς, κι εἶπε μὲ πίκρα ἡ ἀδελφή μου: «Ἡ νυχτερινὴ βροχὴ τὰ ρόδα μας τὰ μάδησε, ἀδελφούλη μου, καὶ τώρα;» Ἕνα βιβλίο ρομαντικὸ...

Μαζεύω τα πεσμένα στάχυα να σου στείλω λίγο ψωμί· μαζεύω με το σπασμένο χέρι μου ό,τι έμεινε απ’ τον ήλιο να σου το στείλω να ντυθείς....

Μὲς τὴ διαφάνεια τοῦ πρωινοῦ ἄνοιξα τὰ παράθυρά μου καὶ σ᾿ εἶδ᾿ ἀπ᾿ ὅλα τὰ σημεῖα χαρούμενη νὰ κατεβαίνεις, πλαγιὰ-πλαγιὰ τοὺς οὐρανούς, πλαγιὰ-πλαγιὰ τοὺς...

Μεταφέρω ἀπὸ τόπο σὲ τόπο τὴ λύπη μου, αὐτὸ τὸ καλύβι μὲ τὰ ἐλάχιστα πράγματα: τὰ χαρτιά, τὶς μνῆμες, τὶς πέννες μου. Τὸ πιὸ μεγάλο μου ἀπ᾿ ὅλα τὰ...

Πες τους από μένα, πες τους από τα δάκρυά μου, ότι επιμένω ακόμη πως ο κόσμος είναι όμορφος.      

Βρήκα μέσα στα μάτια σου τα μεγάλα ταξίδια που δεν έκαμα...        

Ὅταν κάποτε φύγω ἀπὸ τοῦτο τὸ φῶς θὰ ἑλιχθῶ πρὸς τὰ πάνω ὅπως ἕνα ρυακάκι ποὺ μουρμουρίζει. Κι ἂν τυχὸν κάπου ἀνάμεσα στοὺς γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω ἀγγέλους, θὰ τοὺς μιλήσω...