Ετικέτα: Νικηφόρος Βρεττάκος

Τὸν καιρὸ ποὺ γεννήθηκα- κεῖνα τὰ χρόνια, μοῦ ῾χε ὁ Θεὸς φυλάξει τὰ δέντρα. Ἦταν ἀστέρια στὸν οὐρανό... Μπροστά μου ὁ Ταΰγετος στεκόταν ἀνέπαφος... Ἦταν ὁ κόσμος τοῦτος...

Κάθε φορά πού κοιτώντας σε στά μάτια βυθίζομαι, ἀφήνομαι - ἔπειτα αἰσθάνομαι σάμπως νά ἐπιστρέφω ἀπ’ τό διάστημα.  

Ἂν μποροῦσες νὰ ἀκουστεῖς θὰ σοῦ ἔδινα τὴν ψυχή μου νὰ τὴν πᾶς ὡς τὴν ἄκρη τοῦ κόσμου. Νὰ τὴν κάνεις περιπατητικὸ ἀστέρι ἢ ξύλα ἀναμμένα γιὰ τὰ...

Μια μυγδαλιά και δίπλα της, εσύ. Μα πότε ανθίσατε; Στέκομαι στο παράθυρο και σας κοιτώ και κλαίω. Τόση χαρά δε την μπορούν τα μάτια. Δος μου, Θεέ μου, όλες τις στέρνες...

Ἀφῆστε αὐτὸν τὸν ὄμορφο κόσμο νὰ διαιωνίζεται ἀνακυκλώνοντας τὸ αὔριο μὲς στὶς πηγές του ὅπως τὸν καιρὸ ποὺ γεννήθηκα ὡς ν᾿ ἀναδύεται, κάθε πρωί, γιὰ πρώτη φορά,...

Είμαι κι εγώ μια μικρή λεπτομέρεια μέσα στην τραγική ιστορία του σύμπαντος. Τα κύτταρά μου διεχώρισα σε άπειρα πολλοστημόρια για να τ’ αγαπήσω όλα όσα κινούνται στη γη, όσα στων θαλασσών τα...

Ἂν σοῦ λείψω μιὰ νύχτα μὴν ἀνησυχήσης ὡς τὸ ἄλλο πρωί, ὡς τὸ ἄλλο βράδυ, ὡς τὴν Κυριακή, Ἐδῶ κάπου θὰ βρίσκομαι σ᾿ ἕναν ἄρρωστο δίπλα, μ᾿ ἕνα πικρὸ...

Μεταφέρω ἀπὸ τόπο σὲ τόπο τὴ λύπη μου, αὐτὸ τὸ καλύβι μὲ τὰ ἐλάχιστα πράγματα: τὰ χαρτιά, τὶς μνῆμες, τὶς πέννες μου. Τὸ πιὸ μεγάλο μου ἀπ᾿ ὅλα τὰ...

Πάνε κι έρχονται οι άνθρωποι πάνω στη γη. Σταματάνε για λίγο, στέκονται ο ένας αντίκρυ στον άλλο, μιλούν μεταξύ τους. Έπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν σαν πέτρες που βλέπονται. Όμως,...

Δὲν ξέρω, μὰ δὲν ἔμεινε καθόλου σκοτάδι. Ὁ ἥλιος χύθηκε μέσα μου ἀπὸ χίλιες πληγές. Καὶ τούτη τὴ λευκότητα ποὺ σὲ περιβάλλω δὲ θὰ τὴ βρεῖς οὔτε...