Ετικέτα: Ποίηση

Δεν έχω ήλιο να σε κρατήσω Φόρεμα να σε ντύσω Μένει μόνο ο ύπνος μου να σε δέχεται Στις μυστικές του κρύπτες Στις ανεκπλήρωτες διαθέσεις του Να σε μαζεύει...

Όλα έπρεπε να γίνουν. Μόνο η νύχτα δεν έπρεπε γλυκιά έτσι τώρα να ‘ναι...  

Στὸ περιγιάλι τὸ κρυφὸ κι ἄσπρο σὰν περιστέρι διψάσαμε τὸ μεσημέρι μὰ τὸ νερὸ γλυφό. Πάνω στὴν ἄμμο τὴν ξανθὴ γράψαμε τ᾿ ὄνομά της ὡραῖα ποὺ φύσηξεν ὁ μπάτης καὶ σβήστηκε...

Τώρα θὰ κοιτάζεις μία θάλασσα. Ἡ διάθεση νὰ σὲ ἐντοπίσω στὴ συστρεφόμενη ἐντός μου γῆ τῶν ἀπουσιῶν ἔτσι σὲ βρίσκει: πικρὴ παραθαλάσσια ἀοριστία.   Ἐκεῖ δὲν ἔχει ἀκόμα νυχτώσει κι ἂς...

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιὸ πολύ, ὅμως ἡ δική σου τρυφερότητα πόσο καιρὸ ἀκόμα θὰ βαστάξει; Ὅ,τι μᾶς γλύκανε, τὸ ξέπλυνε ὁ χρόνος...

Γιατί όλα ήταν σιγή, φως και λουλούδια που έπνιγαν τα πάντα...

Την αγαπούσε, τον αγαπούσε. Τα φιλιά του ρούφηξαν ολάκερο το παρελθόν και το μέλλον της ή το προσπάθησαν Αυτή η μόνη του όρεξη Τον δάγκωσε, τον ροκάνισε,...

Δεν έχω εγωϊσμό και υποσιτίζομαι. Και θέλω να σου πω, πως ξανασκέφτηκα. Στο δρόμο όταν σ' είδα, πώς σε κοίταξα. Έπινα με θυμό, που άλλοι τσούγκρισαν. Δεν έχω...

      Για σένα στις επιθυμίες μου λόγος δε γίνεται ποτέ. Δε σε προέβλεψαν ποτέ τα όνειρά μου Οι προαισθήσεις μου ποτέ δε σε συνάντησαν. Ούτε η φαντασία μου. Κι όμως μια ανεξακρίβωτη...

Οι λέξεις όταν πέφτουν στο σώμα της νυκτός Μοιάζουν με καράβια που τις θάλασσες οργώνουν Με άνδρες που σπέρνουν και γυναίκες που μιλούν Μέσα στους ποππυσμούς των...