Ετικέτα: Ποίηση

Δεν τό ’θελα ποτέ σε τέτοιες σκέψεις να γυρίσω. Μα είναι νύχτες, κάποιες ατέλειωτες, που από τα πέλαγα όλως ακούραστα τα παλαιά μου οράματα τα φέρνω πίσω...

Θυμάσαι τότε μες στο χειμώνα που φτάσαμε στο νησί; Η θάλασσα μας ύψωνε ένα κύπελλο ψύχους. Στους τοίχους τα αναρριχητικά σιγομουρμούριζαν αφήνοντας να πέφτουν σκορόχρωμα φύλλα στο πέρασμά μας, ήσουν κι εσύ ένα...

Ετούτα τ’ άσπρα βότσαλα στο γυμνό σου τραπέζι λάμπουν στον ήλιο. Κανένας δε μαντεύει από ποιους βυθούς ανασύρθηκαν. Κανένας δεν υποπτεύεται με τι ριψοκίνδυνες καταδύσεις τ’ ανέβασες· με...

Τόσο πολύ τη μέθυσε ο χυμός του ήλιου που έγειρε το κεφάλι της και δέχτηκε να γίνει, σιγά-σιγά: η μικρή Πορτοκαλένια! Eτσι καθώς γλαυκόλαμψαν οι εφτά ουρανοί, έτσι...

Ποια είμαι εγώ για να σε κρίνω Ποια είμαι εγώ να λιτανεύσω για να αντικρίσω τα άδυτα της καρδιάς σου.. Ποια είμαι; Μια πονεμένη ψυχή.. Λιμοκτονώ στα πέτρινα...

Αυτός ο ήλιος σήμερα δεν είναι / ήλιος που να μπορεί κανείς να σου τον στείλει. / Είν' ένας ήλιος κίτρινος βασανισμένος ήλιος /...

Ένα μισοπεθαμένο Καλοκαίρι Ξάπλωσε σε χώμα αλλοτινών Ερώτων Κι’ένοχα αυνανίστηκε με τη θύμηση Του ”κάθε πέρσι και καλύτερα”. Η ευτυχία μου έχει ρίζες στο παρελθόν Και οι καρποί των...

Ξεριζώνω τις λέξεις μία – μία απ’ το λαρύγγι μου. Αν στάζουν αίμα τυλιξ’ τες στο μαντίλι σου τυλιξ’ τες με μπαμπάκι η πάλι πιάσε τις με τη λαβίδα και...

Ω τι καλά γι’ αυτόν που ζει στην ησυχία Με αποθηκευμένο χρυσό σε μεγάλο κτήμα, Κι ούτε να προσέχει το κύλισμα της βροχής, Την πτώση των δέντρων...

Τί νόημα έχει Η αφύπνιση Αν ξυπνητός Μιμείσαι Όσους κοιμούνται.