Ετικέτα: Ποίηση

Σκέφτομαι ότι υπάρχουν στον κόσμο άνθρωποι που σε κοιτάζουν και δεν τους κόβεται η ανάσα   Και δεν καταλαβαίνω.     *Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος

Ξέρω τα μάτια σου, ξέρω τα χείλη σου, ξέρω τα μαλλιά σου, ξέρω το σημαδάκι που άφησε φεύγοντας ο κεραυνός – θέλω να πω, ίπταμαι πάλι επί πτερύγων ανέμων, βαδίζω...

Ακούω τη φωνή σου μέσα από την νεκρή ύλη. Οι λέξεις αυτές είναι δικές σου. Ντυμένες με αγάπη, από σένα προς εμένα. Προσεύχομαι και το σώμα μου...

(Μέρος Πρώτο)   Γεννιέται μία Τετάρτη, ενός γκρίζου Γενάρη σαν να έχει πέσει το σούρουπο. Χειμώνας του '95 και η άνθρωποι κρυώνουν. Η άνθρωποι κρυώνουν γιατί έτσι το 'χει είτε η...

Η ώρα του ειδώλου   Γη, μάνα, γύρισε και στη στροφή σου κάνε τη μέρα να γείρει κάνε τον ήλιο να γονατίσει και σκέπασε με θάλασσα όσα...

Όσοι χρόνια κολυμπάτε αμέριμνοι μέσα στα μάτια μου, κάποτε θα βάλω τα κλάματα και θα σας πνίξω.     *Γιάννης Βαερβέρης

Μπορώ σε σένα να επιστρέφω με τα μάτια κλειστά. Κι ας είμαι τώρα άλλη. Που τα μαλλιά μου γίναν μαύρα κι η αύρα σου έχει φύγει από...

Κι εγώ που μόνο την υγρή έκταση αγάπησα, λέω πως εσένα θα μπορούσα ν’ αγαπήσω.       *Νίκος Καββαδίας

Χάσκεις, σαν κτίριο ετοιμόρροπο. Σε βλέπω. Βρίσκεσαι απέναντι μου, σαν μια προειδοποίηση για την απόφαση που θα πάρω, για όσα θα κάνω, για όσα δεν τολμώ, για αυτά που λαχταρώ' όσα φοβάμαι. Σε...

Κι άθελά μου σου μίλησα στον ενικό μιλάω με το συ σε όσους αγαπώ ακόμα κι αν τους έχω δε μονάχα μια φορά μιλάω με το συ...