Ετικέτα: Ποίηση

Μου φεύγουν οι λέξεις σαν πρωινά πουλιά ξαναγυρίζουν το βράδι Κατεβαίνουν την πλαγία αρνιά το βέλασμά τους γίνεται χάδι για Την καρδιά. Πουλιόνται φτερά στην αγορά...

Ο χρόνος είναι γενικός. Δεν μπορούμε να εντοπίζουμε τα οράματα. Δεν μπορούμε να μοιράζουμε αστραπές απ’ τα κλωστήρια τ’ ουρανού με δόσεις. Ένα σκαθάρι το στοχαζόμαστε απέριττα η πιο...

«Ἦρθα», ἔλεγες πάντα μπαίνοντας στὸ δωμάτιο, παρ᾿ ὅλο ποὺ δὲν ……σὲ περίμενε κανείς. Ὅμως ἀκριβῶς αὐτό σου ἔδινε μιὰ βαθύτερη ἀπάντηση. *Από τὴ συλλογὴ Ἀνακάλυψη, ἑνότητα, Σημειώσεις,...

Στάζει τὸ σπίτι μας ἀπόψε, πάλι στάζει καὶ χτυποῦν στὸ μέτωπο οἱ σταγόνες καὶ χτυποῦν μιὰ λίμνη ποὺ φιλῶ, μιὰ θάλασσα ποὺ ἀγκαλιάζω. -Ποῦ εἶσαι; Ποῦ εἶμαι;...

Θέλεις να φαντάζεσαι τον εαυτό σου ακλόνητο βράχο. Έστω. (Αν και -μεταξύ μας-, θα μπορούσες να βρεις κάτι λίγο πιο πρωτότυπο για την περίπτωσή σου.) Όμως στο τέλος θα...

Είπες βαθιά θα σκάψεις μες στον εαυτό σου, να τον γνωρίσεις, να τον καταχτήσεις ίσως. Μα τι νόμισες πως είναι ο εαυτός σου, ορυχείο στοές ν’ ανοίγεις...

Θάλασσα του χειμώνα αφημένη από τους ανθρώπους. Έλα ας καθίσουμε μια στιγμή στην ησυχία. Όπως καθίσαμε παιδιά στη σχολική εορτή. Όπως κάθισαν οι καλεσμένοι στην αυλή στους αρραβώνες...

(1 Μαΐου 1909 - 11 Νοεμβρίου 1990)   1 (Ανοιξιάτικο βράδυ. Μεγάλο δωμάτιο παλιού σπιτιού. Μια ηλικιωμένη γυναίκα, ντυμένη στα μαύρα, μιλάει σ’ έναν νέο. Δεν έχουν...

«Το μόνο που θυμάμαι είναι τα φιλιά, όλες οι άλλες λεπτομέρειες μού διαφεύγουν – σώμα, κινήσεις, διαγράμματα και τα λοιπά. Το μόνο που θυμάμαι είναι τα φιλιά στα χείλια, σα χαρακιές στα χείλια – το...

Να εξέπνεα εδώ, να εξέπνεες κι εσύ σ’ αυτό το μικρό κομματάκι γης· να τελειώναμε με τα ζητήματα της ύπαρξης …………………………………………………….. Μπαίνουμε επιτέλους στην ανήλικη φάση του κινδύνου η...