Ετικέτα: Ποίηση

Δεν ξέρω τι της έκανες αυτής της καρδιάς και ξημεροβραδιάζεται με τ’ όνομά σου όμως εγώ είμαι αδύνατος άνθρωπος, η σάρκα μου πονάει, θέλει να φάει, το αίμα...

Μια μυγδαλιά και δίπλα της, εσύ. Μα πότε ανθίσατε; Στέκομαι στο παράθυρο και σας κοιτώ και κλαίω. Τόση χαρά δε την μπορούν τα μάτια. Δος μου, Θεέ μου, όλες τις στέρνες...

Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. Όμως εγώ Δεν παραδέχτηκα την ήττα. Έβλεπα τώρα Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα...

Πώς να περιορίσεις το έγκλημα Πώς να πεις γίνομαι επίπεδη Να Και ελέγχω την καμπυλότητα Κάπου στον ουρανό αντανακλάται Ένα άλλο κέντρο της γης Τα αστέρια δημιουργούν στο σημείο Ρουφήχτρα Οι...

Η γυναίκα έχει τελειοποιηθεί. Το νεκρό της Σώμα φοράει το χαμόγελο της επίτευξης, Η ψευδαίσθηση μιας ελληνικής αναγκαιότητας Ρέει στις πτυχές της τηβένου της, Τα γυμνά της Πόδια μοιάζουν να...

Βιάζονταν πολύ να φιληθούν. Μπήκαν στο σπίτι. Κλείδωσαν. Τις δυο καρέκλες τις άφησαν στον κήπο. Όσο έλειπαν τα πουλιά οικειοποιήθηκαν τις καρέκλες τους, τις έκαναν σκάλες για...

Επειδή η ζωή μας μοιάζει να φυραίνει μέρα τη μέρα, δε θα πει πως η ζωή δεν αξίζει τον κόπο. Επειδή σ´ αγάπησα και σ´ αγαπώ ακόμη κι...

Ἀσυγχώρητη ἀπροσεξία νὰ μοῦ στείλεις ἐπὶ χάρτου ἐφημερίδας ὁλοσέλιδή τη φωτογραφία σου μὲ ἀναμμένο τὸ τσιγάρο της. Ἂν ἔπιανε φωτιὰ ἡ παραλαβή; Ποιὰ πυροσβεστικὴ ψυχραιμία εἰς μάτην θὰ καλοῦσα σὲ ποιὸ...

Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης. Aυτή η μοιραία πόλις, η Aντιόχεια όλα τα χρήματά μου τάφαγε: αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο. Aλλά είμαι νέος και...

(1806-1861) Πώς σ’ αγαπώ; Άσε με να μετρήσω τρόπους. Σε αγαπώ στο βάθος και στο πλάτος και στο ύψος Που η ψυχή μου μπορεί να κατακτήσει, όταν...