Ετικέτα: Ποίηση

– Κανείς δε σκέφτηκε ποτέ πώς άντεξε τόσο νερό στους ήλιους αιώνων είπε το ψάρι εκεί στο μακροβούτι μου. Η θάλασσα είν' τα δικά μας δάκρυα στους αιώνες είπε πάλι· και...

Να αγγίζεις το σκοινί κόκκινο σαν επιθυμία Με αυτό να δένεις τον καρπό της σκέψης Θέλω πάλι Να ακουστούν τα χρώματα πάνω σε απουσία Χιονιού Νιφάδα-νιφάδα να έλκεται ο...

Δέσε την καρδιά σου στην δική μου φως να πλημμυρίσουν τα σκοτάδια. Γείρε, αγαπημένη μου, ακριβή μου, έστρωσα σεντόνι μας τα χάδια.   Κι αν μας ρωτήσουν οι ουρανοί ποιοι...

Και μόνο που υπάρχω, έχω περίσσευμα. Υπάρχουνε πλούσιοι ενδεείς κι ενδεείς πολύ πλούσιοι, όπως εγώ. Το σώμα μου έτυχε να 'ναι γεμάτο παράθυρα χύθηκε μέσα μου ήλιος πολύς κι...

Δεν αποκλείεται να πεις πως ξέχασες την ώρα, την ημέρα, την ύπαρξή μου. Κι όμως εγώ παράτησα τις προσευχές για να ’μαι έτοιμος. Έκοψα τις νηστείες, έβαψα μαλλιά,...

πριν γνωρίσω το σώμα σου τα ελληνικά μου ήταν πάμφτωχα     *Από τη συλλογή “εγώ θα σου μάθω πουλάκι μου”, Κάπα Εκδοτική, Νοέμβριος 2022.

Κάθε φορά σ’ αγγίζω και πεθαίνω κάθε φορά σ’ αγγίζω κι ανασταίνομαι να σε κρατήσω ωστόσο δεν μπορώ πάντα γλιστράς προς το γαλάζιο πάντα ξεφεύγεις προς την απεραντοσύνη Και συνεχίζω τους μικρούς θανάτους μου και τις μικρές...

Άνθησε αυτό το μίσος σαν ένας λαμπρός έρωτας οδυνηρός, και αναστοχάζεται με λαχτάρα. Ζητά ένα πρόσωπο και μια σάρκα, σαν να ήταν ένας έρωτας. Είναι νεκρές η...

Θυμάμαι είχα δει ένα όνειρο για τα γράμματα και πού να τα βρω… Το Άλφα θα το ’βρισκα σε άγριο τοπίο φτερό ανάσα άσπρου πουλιού σ’ αγκάθι...

Νύχτα, χειμώνας σαρωτικός. Λίγο μόνο τις κουρτίνες σηκώνεις και κοιτάς. Ανασηκώνονται άγρια τα μαλλιά σου, η χαρά άξαφνα ανοίγει διάπλατα τα μαύρα τα μάτια∙ με κείνο που είδε...