Ετικέτα: Ποίηση

«Η υφή των μεθυσμένων. Ανάθεμά την.» Η σάρκα εκείνων που πληγιάζουν τα γόνατά τους δίπλα στη θάλασσα. Εκείνοι που μυρίζουν την Άνοιξη στους φωταγωγούς. Εκείνοι που ζουν...

Δε σ’ αγαπώ σαν να ‘σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι, σαΐτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν: σ’ αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα, μυστικά, μέσ’ από την...

Μένουμε σιωπηλοί στο σκοτάδι, άγρυπνοι με ξεσκισμένα όνειρα! Οι σιωπές μας -φιγούρες καραβιών στην ομίχλη- δείχνουν, υπόσχονται, κρύβονται… Ζούμε  την αγωνία να προλάβουμε, ποτέ δεν  φτάνει ο χρόνος. Λέξεις πεταμένες εδώ κι...

Άλλοι μπερδεύουν Τις σφήκες με τις σφίγγες Και τη σιγή με τη σιωπή Και κάποιοι με μεγάλο κουτάλι ανακατεύουν Την αναταραχή στο πανδαιμόνιο Ταυτίζοντας το απόλυτο χάος Με το δικαίωμα...

Πώς σας αγάπησα βαθιά, βαθύτατα στο εγώ μου, Μπλάβα βουνά και θάλασσα μαβιά της Αττικής, Γραμμένες κορυφογραμμές στο χάδι της αυγής, Ακρόγιαλα που εζήσατε και ζείτε τ’...

Δεν με πειράζει αν απλώνη έξω ο χειμώνας καταχνιά, σύννεφα, και κρυάδα. Μέσα μου κάμνει άνοιξι, χαρά αληθινή. Το γέλοιο είναι ακτίνα, μαλαματένια όλη, σαν την αγάπη άλλο...

Ὅ,τι ὀνειρεύτηκα τόσα καὶ τόσα βράδια, ὅ,τι πεθύμησα μὲ τόση ἀλλοφροσύνη, ὅ,τι σχεδίασα μὲ τόσο πυρετό, μόλις σὲ δῶ, γλυκιά μου ἐξουθένωση, στὰ μάτια καὶ τὰ χείλη τὸ...

Ευλογημένα τα καινούρια χέρια Οι ενωμένες μοναξιές Γυμνό παράθυρο Κάτι να μείνει απάνω μου, Μια λάμψη από το πρόσωπό σου, Ν’ αντιφεγγίζουν ομορφιά τα μάτια μου. Κάτι να μείνει από...

Θὰ πρέπει νὰ ἦταν ἄνοιξη γιατὶ ἡ μνήμη αὐτὴ ὑπερπηδώντας παπαροῦνες ἔρχεται. Ἐκτὸς ἐὰν ἡ νοσταλγία ἀπὸ πολὺ βιασύνη, παραγνώρισ᾿ ἐνθυμούμενο. Μοιάζουνε τόσο μεταξύ τους ὅλα ὅταν τὰ πάρει ὁ χαμός. Ἀλλὰ...

Νιώθω σαν κόνσερβα με σαρδέλες, είπε. Νιώθω σαν έμπλαστρο, είπα. Νιώθω σαν σάντουιτς με τόνο, είπε. Νιώθω σαν τομάτα κομμένη σε φέτες, είπα. Νιώθω σαν νάʼρχεται βροχή, είπε. Νιώθω...