Ετικέτα: Ποίηση

Κρυμμένος μέσ’ στο θάνατο μου τραγουδώ είναι σα μια καινούργια μέρα αλλιώτικα πουλιά πετούν τριγύρω και με κοιτούνε πέτρινες κοπέλες που δεν κλαίνε είναι ένας ποταμός δεξιά κι άλλος αριστερά και μεσ’ στη...

Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας βλασταίνουν φύλλα και κλαδιά κι έρχονται τα πουλιά του έρωτα και κελαϊδούνε δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας οι σπόροι...

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά πού κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μέτς. Κάνουν ότι λάχει. Πλασιέ τσελεμεντέδων και εγκυκλοπαιδειών φτιάχνουν δρόμους και ενώνουν...

  Ὅταν βραδιάζει, μέσα μου, ξυπνοῦν τὰ περασμένα... Ξυπνοῦν ἀργά, σὰ μουσικὲς νεκρὲς ἀπὸ καιρό, - σὰ μουσικὲς ποὺ χάθηκαν, καὶ ποὺ τὶς λαχταρῶ, κι ἔρχονται πάλι, μαγικὰ...

Aν με ξεχάσεις… Ένα θέλω να ξέρεις. Ξέρεις πώς είν’αυτό: κοιτάζω το κρυστάλλινο φεγγάρι, το κόκκινο κλαδί του αργού φθινοπώρου στο παράθυρό μου, αγγίζω πλάι στη φωτιά την ατάραχη στάχτη ή το ρυτιδωμένο σώμα...

Χαμένα πᾶνε ἐντελῶς τὰ λόγια τῶν δακρύων. Ὅταν μιλάει ἡ ἀταξία ἡ τάξη σωπαίνει -ἔχει μεγάλη πεῖρα ὁ χαμός. Τώρα πρέπει νὰ σταθοῦμε στὸ πλευρὸ τοῦ ἀνώφελου. Σιγὰ σιγὰ...

Να σκοντάφτεις πάνω σε δυο-τρεις σελίδες συνοδευτικές Να οπισθοχωρείς αβέβαια Και τα αγκαθωτά φιλιά να έχουν σφηνώσει πάνω στα χέρια σου Και μ’ αυτά σφιχτοδεμένο πλεκτό να...

Ὅ,τι ὀνειρεύτηκα τόσα καὶ τόσα βράδια, ὅ,τι πεθύμησα μὲ τόση ἀλλοφροσύνη, ὅ,τι σχεδίασα μὲ τόσο πυρετό, μόλις σὲ δῶ, γλυκιά μου ἐξουθένωση, στὰ μάτια καὶ τὰ χείλη τὸ...

Θάνατος είναι οι κάργες που χτυπιούνται στους μαύρους τοίχους και τα κεραμίδια, θάνατος οι γυναίκες, που αγαπιούνται καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια. Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι με τα λαμπρά,...

Όταν κάνει κρύο τον καιρό του κρύου, για μένα είναι σαν να ’κανε καλοκαιρία, γιατί για το είναι μου, επαρκές στην ύπαρξη των πραγμάτων, το φυσικό...