Ετικέτα: Ποίηση

Πᾶνε κι ἔρχονται οἱ ἄνθρωποι πάνω στὴ γῆ. Σταματᾶνε γιὰ λίγο, στέκονται ὁ ἕνας ἀντίκρυ στὸν ἄλλο, μιλοῦν μεταξύ τους. Ἔπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν σὰν πέτρες ποὺ βλέπονται. Ὅμως,...

Να αγαπάμε κάθε μέρα λίγο περισσότερο, κάθε μέρα λίγο καλύτερα...    

Όπου να ’ναι θα κλείσει το στερνό παραθύρι στην άκρη της βροχής. Κατακαθίζει το νερό στα σκαλοπάτια. Τι ξένο που είναι απόψε το τσίγκινο τραπέζι κάτω...

Τι παράξενα θα σου φανούν όταν πια δε θα 'μαι 'δω, όλα όσα έχεις υποφέρει! Όταν πλέον δε θα 'χεις το μπράτσο μου πάνω από...

Στο είπα για τα σύννεφα Στο είπα για το δέντρο της θάλασσας Για κάθε κύμα για τα πουλιά στα φύλλα Για τα βότσαλα του θορύβου Για τα οικεία...

Θα ήθελα κάπως αλλιώς ν' αγαπιούνται τα πράγματα στριμωγμένα σ' ένα μικρό δωμάτιο που να είναι μπάνιο κουζίνα μαζί κι υπνοδωμάτιο εντός και το καθιστικό η μία χρήση να νίβει...

Εἶσαι τὸ βλέμμα ποὺ μὲ περιμένει ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων ἡ ἀγράμπελη μὲ μάτια χωρὶς βλέφαρα ποὺ μὲ παραμονεύει κάθε ἄνοιξη Εἶσαι ἡ πέτρα ποὺ κείτεται στὸ...

Όταν μου καθαρίζεις το τασάκι, μ' αγαπάς. Όταν ακούς το παραλήρημα μου, μ' αγαπάς. Όταν κρατάς το μέτωπο του πυρετού, με αγαπάς. Όταν διπλώνεις το σεντόνι μου,...

Τώρα που λείπεις, κι αδειανή τη μνήμη σου αγκαλιάζω, έκανα την αγάπη σου στοργή, -και τη μοιράζω.    

Οι θλίψεις πρέπει να σιωπούν όταν σταλάζει μέσα μας ο βαρύς όρκος. Η πορεία προς τους ξένους κοιτώνες είναι καθήκον των ψυχών στο μικρό τους θάνατο. Ώρα την ώρα αλλοιώνονται...