Ετικέτα: Ποίηση

Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Μὲ τρομάζει ἡ ὀμορφιά σου. Σὲ πεινάω. Σὲ διψάω. Σοῦ δέομαι: Κρύψου, γίνε ἀόρατη γιὰ ὅλους, ὁρατὴ μόνο σ᾿ ἐμένα. Καλυμένη ἀπ᾿...

Ερειπωμένοι τοίχοι. Εγκατάλειψη. Περασμένες μορφές κυκλοφορούνε αδιάφορα Χρόνος παλιός χωρίς υπόσταση Τίποτα πια δε θ’ αλλάξει δω μέσα. Είναι μια ήρεμη σιωπή μην περιμένεις απάντηση Κάποια νύχτα μαρτιάτικη χωρίς...

Στην αρχή και στο τέλος του έρωτα Ερωτεύεσαι με τον ίδιο τρόπο Με ίδια αυταρέσκεια Στην αρχή για το άγνωστο Στο τέλος για το οικείο που απομακρύνει Στη διάρκεια...

Κάθε σταγόνα από σένα το τέλος του έρωτα ό,τι έχασα στη ζωή το ξαναχάνω στα μάτια σου το φως έγινε τρυπάνι μες το παράλογο σχήμα μιας άπιαστης επαφής όταν στα πόδια...

Μα να ‘σαι σίγουρη, πολυαγαπημένη μου, αν το μαύρο και μαλλιαρό χέρι ενός φουκαρά ατσίγγανου περάσει στο λαιμό μου τη θηλειά άδικα θα κοιτάνε μες στα γαλάζια...

Διαβαίνω ἀγιάτρευτος μέσ᾿ στ᾿ ὄνειρό μου σὲ δίχτυ μόνος της πρώτης σιωπῆς ἔδειξα τὰ πτηνὰ διχάζεται ὁ δρόμος ἡ ἀλήθεια φαρδαίνει πάντα τὴν ὁρμή. Κ᾿ ἡ μοῖρα τῶν...

Το ξανθό κεφάλι της τα ξεβαμμένα χείλια της η σιωπή της και λίγο σάλιο που έτρεχε από το άστρο το σφύριγμα το άγριο άστρο που ανοιγόκλεινε το μάτι του κι έβλεπε τον...

Άγγισα την ομορφιά με τα χέρια μου Η φορεσιά μου με ζώνει ερωτευμένη Έξω απ’ το σχήμα κι’ από το ρόδο του σώματός μου Άπληστα χείλη άπληστα δάχτυλα που τρέχουν σα δάκρυα Άστρα λευκά κόκκινες...

Γιὰ νὰ ξημερώσει σ᾿ ἕνα δάσος πρέπει πρῶτα νὰ βγεῖ στὸν ἄμβωνα τοῦ κόσμου ἕνα πουλὶ καὶ νὰ ζητήσει τὸν ἄρτον τὸν ἐπιούσιον, δῆθεν πὼς κελαϊδάει. Νὰ τρέξει ἕνα ἀμὴν ἀπὸ...

Εις τον Θεόκριτο παραπονιούνταν μια μέρα ο νέος ποιητής Ευμένης· «Τώρα δυο χρόνια πέρασαν που γράφω κ’ ένα ειδύλλιο έκαμα μονάχα. Το μόνον άρτιόν...