Ετικέτα: Ποίηση

Η ρίζα ενός δέντρου μου τρώει το σχήμα                                 ...

Κορδιλιέρες χιονισμένες, Άνδεις λευκές, τοίχοι της πατρίδας μου, πόση σιωπή, τυλίγει τη βούληση, τους αγώνες του λαού μου. Ψηλά τ’αργυρόχρωμα βουνά, χαμηλά το πράσινο αστραπόβροντο του ωκεανού. Ωστόσο ο λαός αυτός τρυπάει τις αγκαθερές ερημιές, πλέει στα κάθετα κύματα και το απόγευμα παίρνει την κιθάρα του, και τραγουδάει...

Η αγάπη μας αν πέθανε τίποτε δε σημαίνει, παλιά μου αγαπημένη. Οι αγάπες σαν πεθαίνουνε κ’ οι έρωτες σα σβήσουν, μια ανάμνηση αφήνουν. Μια ανάμνηση δυο γαλανών θολών...

Δὲν ξέρω, μὰ δὲν ἔμεινε καθόλου σκοτάδι. Ὁ ἥλιος χύθηκε μέσα μου ἀπὸ χίλιες πληγές. Καὶ τούτη τὴ λευκότητα ποὺ σὲ περιβάλλω δὲ θὰ τὴ βρεῖς οὔτε...

Φύγε κι άσε με μονάχο, που βλέπω να πληθαίνει απάνω η νύχτα, και βαθιά να γίνονται τα χάη. Ούτε του πόνου η θύμηση σε λίγο πια...

Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες, όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες, αλλά κ’ εκείνες τες επιθυμίες που για σένα γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά, κ’ ετρέμανε...

Το να σε σκέφτομαι απόψε δεν σήμαινε να σε σκέφτομαι με τη σκέψη μου, εγώ μόνο, μέσα μου. Σε σκεφτόμουν διεξοδικά μ' εμένα, τον πλατύ κόσμο. Το μεγάλο...

Αυτό το ποίημα είναι για όλα εκείνα τα μελαγχολικά κορίτσια της οδού Ο` Κόνελ στο Δουβλίνο που τα θυμάμαι να περνούν σκορπώντας στο γρήγορο διάβα τους ολόλευκα...

Καημός, αλήθεια, να περνώ του έρωτα πάλι το στενό, ώσπου να πέσει η σκοτεινιά, μια μέρα του θανάτου… Στενό βαθύ και θλιβερό, που θα θυμάμαι για...

Για πριν από μένα δε νιώθω ζήλια. Έλα μ’ έναν άντρα στη πλάτη, έλα μ’ εκατό άντρες στα μαλλιά σου, έλα με χίλιους άντρες  ανάμεσα στα στήθη και στα πόδια...