Ετικέτα: Ποίηση

Το ξανθό κεφάλι της τα ξεβαμμένα χείλια της η σιωπή της και λίγο σάλιο που έτρεχε από το άστρο το σφύριγμα το άγριο άστρο που ανοιγόκλεινε το μάτι του κι έβλεπε τον...

Άγγισα την ομορφιά με τα χέρια μου Η φορεσιά μου με ζώνει ερωτευμένη Έξω απ’ το σχήμα κι’ από το ρόδο του σώματός μου Άπληστα χείλη άπληστα δάχτυλα που τρέχουν σα δάκρυα Άστρα λευκά κόκκινες...

Γιὰ νὰ ξημερώσει σ᾿ ἕνα δάσος πρέπει πρῶτα νὰ βγεῖ στὸν ἄμβωνα τοῦ κόσμου ἕνα πουλὶ καὶ νὰ ζητήσει τὸν ἄρτον τὸν ἐπιούσιον, δῆθεν πὼς κελαϊδάει. Νὰ τρέξει ἕνα ἀμὴν ἀπὸ...

Εις τον Θεόκριτο παραπονιούνταν μια μέρα ο νέος ποιητής Ευμένης· «Τώρα δυο χρόνια πέρασαν που γράφω κ’ ένα ειδύλλιο έκαμα μονάχα. Το μόνον άρτιόν...

Όταν σου ζήτησα νερό δεν δίψαγα· η πεθυμιά μου ήταν της προσφοράς την προθυμία ν’ απολαύσω.  

Η ρίζα ενός δέντρου μου τρώει το σχήμα                                 ...

Κορδιλιέρες χιονισμένες, Άνδεις λευκές, τοίχοι της πατρίδας μου, πόση σιωπή, τυλίγει τη βούληση, τους αγώνες του λαού μου. Ψηλά τ’αργυρόχρωμα βουνά, χαμηλά το πράσινο αστραπόβροντο του ωκεανού. Ωστόσο ο λαός αυτός τρυπάει τις αγκαθερές ερημιές, πλέει στα κάθετα κύματα και το απόγευμα παίρνει την κιθάρα του, και τραγουδάει...

Η αγάπη μας αν πέθανε τίποτε δε σημαίνει, παλιά μου αγαπημένη. Οι αγάπες σαν πεθαίνουνε κ’ οι έρωτες σα σβήσουν, μια ανάμνηση αφήνουν. Μια ανάμνηση δυο γαλανών θολών...

Δὲν ξέρω, μὰ δὲν ἔμεινε καθόλου σκοτάδι. Ὁ ἥλιος χύθηκε μέσα μου ἀπὸ χίλιες πληγές. Καὶ τούτη τὴ λευκότητα ποὺ σὲ περιβάλλω δὲ θὰ τὴ βρεῖς οὔτε...

Φύγε κι άσε με μονάχο, που βλέπω να πληθαίνει απάνω η νύχτα, και βαθιά να γίνονται τα χάη. Ούτε του πόνου η θύμηση σε λίγο πια...