Ετικέτα: Ποίηση

Το κουδούνι της εξώπορτας χτυπούσε επίμονα, εγώ αργοπορούσα ν' ανοίξω, απολαμβάνοντας όπως πάντα την αγωνία μου. Όταν άνοιξα ένας νέος στεκόταν έξω. "Είσαι ο Αρθούρος Ρεμπώ απ΄τη Σαρλεβίλ,...

Νηστεύει ἡ ψυχή μου ἀπὸ πάθη καὶ τὸ σῶμα μου ὁλόκληρο τὴν ἀκολουθεῖ. Οἱ ἀπαραίτητες μόνο ἐπιθυμίες - καὶ τὸ κρανίο μου ὁλημερὶς χῶρος μετανοίας ὅπου ἡ προσευχὴ...

Πῶς δοκιμάζουν τὰ ὄργανα οἱ μουσικοὶ πρὶν ἀπὸ ἔναρξη συναυλίας ἔτσι κι ἐγὼ τώρα χειριζόμενος λέξεις εὐαισθητισμὸς εὐαισθησία αἰσθητισμὸς εὐαισθησία καὶ αἰσθητῆς τὸ εὐαίσθητον εὐαισθησιακὸς εὐαισθησιάζομαι εὐαισθησιασμὸς εὖ καὶ...

Όμοιος με τους θεούς μου φαίνεται πως είναι αυτός ο άντρας που απέναντί σου κάθεται κι από σιμά τη φωνή σου τη γλυκιά στοχαστικά ακούει και το ερωτιάρικό...

Υποφέρω μέσα στην κουβέρτα της σιωπής που υπολείπεται.   Στον απόηχο της απόστασης ο χρόνος μας έγινε σίδερο, έγινε μαύρο αίμα το μεσημέρι του ήλιου, η ώρα που τα μάτια μου έπηξαν μέσα στο ξεραμένο αλάτι, ένα νεκρό...

Ω! τα μάτια, τα μάτια σου που όλο χρώματ’ αλλάζουν, με γητεύουν τα μάτια σου και βαθιά με σπαράζουν. Μες στα χέρια – τα χέρια σου – τα γερά,...

Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ για νάβρω τα παράθυρα.— Όταν ανοίξει ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.— Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή...

Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους, διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν για τελευταία φορά τα βήματά τους. Ήταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία. Θεέ...

Αβέβαιη στιγμή του έρωτα, που όλα τα παίζεις πάνω απ’ τη φωτιά, που όλα τα χάνεις πάνω απ΄τη φωτιά, σπρώχνοντας τα κορμιά ως την εξόντωση σα να ΄ναι...

Κι άκουσα τότε μια φωνή «θέλω επιτέλους να μιλήσουμε χωρίς προσχήματα και συγκαλύψεις να μιλήσουμε ανοιχτά για σένα, για μένα, για όλους». «Κι εγώ το θέλω από καιρό, είπα όμως...