Ετικέτα: Ποίηση

Τη νύχτα ονειρεύομαι πως εσύ και εγώ είμαστε δυο φυτά που ψήλωσαν μαζί, με ρίζες μπλεγμένες, και πως εσύ γνωρίζεις το χώμα και τη βροχή, όπως το στόμα μου, γιατί...

Ὄχι μόνο τ’ ἀθῶα παράπονα, ποὺ ἀναποδογυρίζουνε μὲ μιὰ κλοτσιὰ στὸ στῆθος, ὄχι μόνο οἱ φωνές, ποὺ τὶς ξαπλώνουν στὶς πλατεῖες, ὄχι μόνο οἱ ἀνύποπτοι ἐνθουσιασμοί. Πιὸ δυνατὴ...

Γιατί στην άβυσσο μέσα υπάρχω όπως υπάρχει στο ποίημα μου πάντα κρυμμένος, όχι μια λέξη, παρά ένας λυγμός.  

Τα στεγνά μου χείλη καταδυναστεύουν τα σφάλματα. Οι έρωτες χάθηκαν στα ψηλά χορτάρια του θανάτου, εκρηκτική η κραυγή τους. Ανταλλάσσουμε ματιές, εισπνέω την ηχώ τους. Τα μάτια ξεσκίζουν το πέπλο του χρόνου, θωπεύουν...

Με τις άκρες των δαχτύλων της άγγιζε κάθε επιδερμικό του κύτταρο ψηλάφιζε τη φλέβα στο λαιμό κάθε που πάλλονταν αναρριγούσε. Στη δεξιά παλάμη του έσφιγγε τρυφερά μια πένα κι όταν...

Όσες μέρες έχει ο χρόνος τόσες κι εγώ σε καρτερώ.  

Να σε ζητώ μ’ όλες τις ίνες μου όλες τις στιγμές, Να κολυμπάω αντίστροφα στο ρέμα της απόστασης Για να Σε ‘γγίξω.        

Ανάσκαψα όλη τη γη να σε βρω... ήξερα πως δίχως τον άνθρωπο δεν είναι πλήρες του ηλίου το φως...   τώρα, κοιτάζοντας τον κόσμο, μες΄από σένα –πλησιάζουν τα πράγματα, γίνοντια...

Το χρώμα της αυγής το αισθάνομαι στα δάχτυλά σου...  

Όλα μου τα ταξίδια εσύ, Όλες μου οι θάλασσες εσύ, Όλα μου τα ναυάγια εσύ. Όταν σε συλλογιέμαι Ένας άνεμος με παίρνει Μαζί με το κρεβάτι μου, Χωρίς πυξίδα, Χωρίς τιμόνι, Χωρίς...