Ετικέτα: Ποίηση

Κείνα που θέλεις να φωνάξεις μην τα Πεις. Εκείνο που αποσιωπάς (το μόνο) Σωστά μιλάει.  

Για σκέψου να μην πρόφταινα κι αυτό το καλοκαίρι να δω το φως ξανά εκτυφλωτικό να νιώσω την αφή του ήλιου στο κορμί μου να οσμιστώ δροσερές και...

Ανεβαίνοντας στις πιο ψηλές στέγες, σκαρφαλώνοντας στα πιο άσπρα μπαλκόνια, πατώντας στα πιο πράσινα φύλλα, σ' ανάβω το βράδυ το γαλάζιο φεγγάρι, λυγίζω τη νύχτα τις καλαμιές με...

Εἷναι ὡραῖο νά ὑπάρχεις στό πρωινό ἀκουμπισμένος.     Ἀλλά νά ὑπάρχεις δέν εἷναι εὒκολο.   Χρειάζεται μιά καρδιά ἀθώα.

Λίγο ακόμα θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο τη θάλασσα να κυματίζει   λίγο ακόμα, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα.    

Σκέψου πιο ήρεμα και πιο βαθιά. Αρμόνισε την ύπαρξη σου με το γενικό ρυθμό που πλημμυρίζει τα πρωινά τους ορίζοντες. Ισορρόπησε τον εαυτό σου και τοποθέτησε τον απέναντι στην...

Έναστρη εσύ στη μίαν άκρη εγώ στην άλλη της αφιλόξενης αυτής γης θυμάσαι τρέχαμε το φθινόπωρο μες στη βροχή στους υπαίθριους συνοικιακούς κινηματογράφους ύστερα καθόμαστε στα μαρμάρινα σκαλοπάτια κάποιων σπιτιών θυμάσαι έναστρη εκείνη τη βροχή εγώ στη μία τώρα εσύ στην άλλη άκρη της αφιλόξενης αυτής γης.  

Κάθεται και βλέπει προς την είσοδο Μέχρι κοπόσεως βλέπει προς την είσοδο. Ίσως μπει. Απόψ’ ίσως να ‘ρθει.  

Να έχεις ελεύθερες λέξεις στο σπίτι, να σου κελαηδούν, να φεύγουν οι μανταρινιές από τον παράδεισο και να ζηλεύει η γειτονιά.   Έτσι απλά είναι όλα.

Τίποτα να μην έχω εγώ μονάχα εσένα