Ετικέτα: Ποίηση

Αγκάλιασα την αυγή του καλοκαιριού. Τίποτε δεν σάλευε ακόμα στη μετώπη των ανακτόρων. Το νερό ήταν νεκρό. Οι κάμποι των ίσκιων δεν άφηναν το δρόμο...

Υπάρχουνε λύπες που κανείς δεν τις ξέρει. Υπάρχουνε βάθη που δεν τ΄ ανιχνεύει ο ήλιος. Όρη σιωπής περιβάλλουν τα χείλη. Και σιωπούν όλοι οι μάρτυρες. Τα μάτια...

Όλο και περισσότερο νιώθω σαν αυτόν που κέρδισε το λαχείο και έχασε τον λαχνό.    

Δεν έχω ήλιο να σε κρατήσω Φόρεμα να σε ντύσω Μένει μόνο ο ύπνος μου να σε δέχεται Στις μυστικές του κρύπτες Στις ανεκπλήρωτες διαθέσεις του Να σε μαζεύει...

Όλα έπρεπε να γίνουν. Μόνο η νύχτα δεν έπρεπε γλυκιά έτσι τώρα να ‘ναι...  

Στὸ περιγιάλι τὸ κρυφὸ κι ἄσπρο σὰν περιστέρι διψάσαμε τὸ μεσημέρι μὰ τὸ νερὸ γλυφό. Πάνω στὴν ἄμμο τὴν ξανθὴ γράψαμε τ᾿ ὄνομά της ὡραῖα ποὺ φύσηξεν ὁ μπάτης καὶ σβήστηκε...

Τώρα θὰ κοιτάζεις μία θάλασσα. Ἡ διάθεση νὰ σὲ ἐντοπίσω στὴ συστρεφόμενη ἐντός μου γῆ τῶν ἀπουσιῶν ἔτσι σὲ βρίσκει: πικρὴ παραθαλάσσια ἀοριστία.   Ἐκεῖ δὲν ἔχει ἀκόμα νυχτώσει κι ἂς...

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιὸ πολύ, ὅμως ἡ δική σου τρυφερότητα πόσο καιρὸ ἀκόμα θὰ βαστάξει; Ὅ,τι μᾶς γλύκανε, τὸ ξέπλυνε ὁ χρόνος...

Γιατί όλα ήταν σιγή, φως και λουλούδια που έπνιγαν τα πάντα...

Την αγαπούσε, τον αγαπούσε. Τα φιλιά του ρούφηξαν ολάκερο το παρελθόν και το μέλλον της ή το προσπάθησαν Αυτή η μόνη του όρεξη Τον δάγκωσε, τον ροκάνισε,...