Ετικέτα: Ποίηση

Ι Με πέντε λέξεις θα κόψω τον ασβεστωμένο τοίχο, ομφαλός πορφύρες σεντεφένια αγριοπούλια ίριδα ό,τι πέτρωσε να βγει στον αέρα τον ζεστό και να ρουφήξει τη νύχτα σαν να 'ναι βυσσινάδα. Λεπτολόγο το φεγγάρι κεντά μ' ασημόχρωμα τις...

Aγαπώ άρα κινδυνεύω γιατί βαδίζω μέσα στην καρδιά μου   και νά το μεσημέρι βόδι κουρασμένο αμίλητο νερό μορφή του κόσμου μαλαματένια στο δέντρο απάνω το πουλί τσιούρ-τσιούρ απομεσήμερο και...

Ο χαμένος καιρός δε χάνεται Οι ώρες που σκοτώνουμε επιζούν Κάποιος θεός τις συμμαζεύει Ζητά πίστη για λύτρα Και μεις πληρώνουμε Όλα τελικά Επιστρέφουν σε μας Τα δάκρυα σαν εξατμίζονται δε...

Ν’ αγκαλιάσω θέλω. Όχι, δεν εννοώ αυτό που υπαινίσσεται το θέλω. Αντίθετα, δε θέλω να έχει αυτή η κίνηση κανένα περιεχόμενο ελεύθερη να είναι αδέσμευτη. σε κανένα αίσθημα να μην έχει καμιάν...

Ὁ ἄνθρωπος ποὺ εἰσόρμησε πιὰ στὴν ἀπώτερη θλίψη μὲ δίχως ἔστω ἕνα τριαντάφυλλο μ᾿ ἐκεῖνα τ᾿ ἀκατέργαστα στὴν ὤχρα μεινεσμένα μάτια στὸ μισοσκέπαστο ἐρημόκκλησο σέρνοντας τὴ μεγάλη ἀνάπηρη...

Έχω ανάγκη τη θάλασσα γιατί με διδάσκει: δεν ξέρω αν μου δίνει μουσική η συνείδηση: Δεν γνωρίζω αν είναι κύμα μονάχα ή πλάσμα βαθύ η μονάχα βραχνή...

Kι αυτή η μοναξιά σε αναστολή μικρή ζωηρότατη διαψεύδει αϋπνίες   η μόνη που μπορεί να με βαστήξει πάνω σ´ αυτή τη στιγμή από λάσπη όποιος διασχίζει τη νύχτα φέρει ένα κομμάτι του κόσμου   η...

Τὰ βήματα τοῦ φθινοπώρου ἀντήχησαν νωρίς, κι εἶπε μὲ πίκρα ἡ ἀδελφή μου: «Ἡ νυχτερινὴ βροχὴ τὰ ρόδα μας τὰ μάδησε, ἀδελφούλη μου, καὶ τώρα;» Ἕνα βιβλίο ρομαντικὸ...

Αυτό που είσαι με αποσπάει απ’ όσα λες. Κουβέντες γρήγορες πετάς, με γέλια τις σκεπάζεις και με καλείς να πάω όπου εκείνες με οδηγούν. Δεν σου κάνω το χατίρι, δεν...

Τὸ παλιό μας τὸ τραγούδι, ποῦ τ᾿ ἀκούγαμε μαζί, τώρα ποὺ χαθῆκαν ὅλα, ποιὸς θὰ τό ῾λεγε νὰ ζεῖ! Ἀπὸ τότε ποὺ ἡ καρδιά μου σ᾿ ἔχασε παντοτινά, δὲ τὸ...