Ετικέτα: Ποίηση

Κοιτάχτε μπήκε στη φωτιά! είπε ένας απ' το πλήθος. Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν στ' αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο όταν του μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται....

Είσαι εδώ για να με προστατεύεις: να εμποδίζεις τις σκιές να δράσουνε, το θάνατο να γίνει τρέλα.   (1982)

Δος μου τα χέρια σου να κρατήσω τη ζωή μου. Σ’ έβρισκα, αγαπημένη, στο χαμόγελο όλων των αυριανών ανθρώπων. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ...

Όταν τα χέρια σου έρχονται, αγάπη μου, προς τα δικά μου, τι μου φέρνουν πετώντας; Γιατί σταμάτησαν στα χείλη μου, ξαφνικά, γιατί τα αναγνωρίζω σάμπως τότε, πριν να τα είχα αγγίξει, σάμπως...

Αυτές οι νότες που σας στέλνω με την άνωση δεν έχουν πια κανένα μουσικό ενδιαφέρον. Απ’ τον καιρό του ναυαγίου που αργά μας σώριασε τους δυo ως κάτω στον...

(2 Νοεμβρίου 1911 - 18 Μαρτίου 1996)   Από τον στοχασμό σου    Από τον στοχασμό σου …πήζει …ο ήλιος μες στο ρόδι κι ευφραίνεται   *Tιμήθηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1979. *Ο Οδυσσέας Αλεπουδέλης...

Μερικοί άνθρωποι έχουν ανάγκη να είναι δυστυχισμένοι, σώνει και καλά θα την βρουν τη δυστυχία σε οποιαδήποτε κατάσταση θα εκμεταλλευτούν κάθε ευκαιρία να επισημάνουν ακόμη και το παραμικρό λάθος την απειροελάχιστη έλλειψη κι...

Στρίβω το δαχτυλίδι μου απο αμηχανία, γνωρίζω την πορεία και την αγνοώ. Σε κοίταξα ώσπου ν' ανοίξω τα μάτια μου. Μετά μου πήραν την ψυχή, σχεδόν τη στρίμωξα σε μια υπογραφή...

Σήμερα είναι τα χέρια μνήμη. Η ψυχή δεν θυμάται, πονάει απ' την τόση ανάμνηση. Αλλά στα χέρια μένει η ενθύμηση εκείνου που κράτησαν. Ενθύμιο μιας πέτρας που βρέθηκε δίπλα...

Καημὸς ἀλήθεια νὰ περνῶ τοῦ ἔρωτα πάλι τὸ στενό, ὥσπου νὰ πέσει ἡ σκοτεινιὰ μιὰ μέρα τοῦ θανάτου… Στενὸ βαθὺ καὶ θλιβερό, ποῦ θὰ θυμᾶμαι γιὰ καιρό, – τί μοῦ...