Ετικέτα: Ποίηση

Ελάτε όλες μαζί ν’ αγκαλιαστούμε στεγνά σ’ ένα σώμα Να λικνίσομε τ’ αγόρια μας στα στρογγυλά μας γόνατα Να τους πούμε ένα νανούρισμα απ’ τη γαλάζια...

ΚΑΠΟΙΑ ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΕ ΤΟΝ ΚΗΠΟΥΡΟ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν. Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν, τεράστια η...

Πριν συμβούν όλα αυτά το τοπίο ντυνόταν στο δέρμα σου. Μπαίναν τα μάτια μου από παντού, σαν σαρκοβόρα των θερμοκηπίων. Με τον καιρό με θέλησες τυφλό.   Τώρα σκάβω με...

Δεν ξέρεις πότε αρχίζει ο έρωτας. Με ποια κίνηση, με ποια σιωπή. Ένα αναμμένο κερί, ένα κομμάτι μουσικής. Δεν ξέρεις πότε γίνεται. Ξέρεις όμως πότε έγινε. Θαρρείς πως...

άσπρα χέρια κόκκινα μαλλιά μπλε μάτια   άσπρες πέτρες κόκκινο αίμα μπλε χείλη   άσπρα κόκκαλα κόκκινη άμμος μπλε ουρανός    

Κοιμήσου. Μη φοβάσαι το βλέμμα το περιπλανώμενο. Κοιμήσου. Ούτε η πεταλούδα ούτε ο λόγος, ούτε η κρυφή αχτίδα της κλειδαριάς δε θα σ’ αγγίξουν. Κοιμήσου. Όπως η καρδιά μου, έτσι κι εσύ καθρέφτη μου. Κήπος όπου...

Αν ο άνθρωπος μπορούσε να ονομάσει εκείνο που αγαπάει, αν ο άνθρωπος μπορούσε να σηκώσει την αγάπη του στον ουρανό σαν ένα σύννεφο στο φως αν όπως...

Μου ’πες πως η αγάπη σου δεν ξέρει από φιλί, δεν έχει χάδια, δεν κάνει γι’ αγκαλιάσματα, κι αν θέλει η έξαψή μου τρυφερότητες, σ’ άλλα κατώφλια...

Σκορπίζουν τῶν δακρύων οἱ μεγάλες συγκεντρώσεις. Μνήμη καὶ παρὸν ψάχνουν νὰ κρυφτοῦν ἀπὸ τὴ διαύγειά τους.   Ἀραιὰ ποῦ καὶ ποῦ καμιὰ τουφεκιὰ πότε ἀπὸ κεῖνο τὸ εὐκρινὲς χαράκωμα ἡ λύπη...

Η μοναξιά της λήθης   Συναντήθηκαν μέσα σ’ ένα ποίημα, ακουμπούσε με τα χέρια του τα γράμματα ένωνε φωνήεντα, σύμφωνα, έβαζε τόνους όπου και όταν χρειαζόταν αργά και σταθερά, για να...