Ετικέτα: Ποίηση

Την μιά μονότονην ημέραν άλλη μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι - οι όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν. Μήνας περνά και...

Εψές το βράδυ κατά τη μαύρη νύχτα ήρθες κοντά μου μα είχες άσπρα μαλλιά σα να γεράσαμε μαζί και τώρα σιωπή τυλίγει η αράχνη τον ιστό της.    

Το στόμα μου ανθίζει σαν πληγή. Πέρασα όλη τη χρονιά αδικημένη, κουραστικά αργόσυρτες οι νύχτες, άδειες, σκληροί αγκώνες μόνο και στοίβες χαρτομάντιλα που φώναζαν «κλαψιάρα, κλαψιάρα, τι χαζή...

Από χάδι σε χάδι έγινε βότσαλο. Καμιά παλάμη δεν τη θυμάται.    

Χωρίς να το μάθει ποτέ, εδάκρυσε, ίσως γιατί έπρεπε να δακρύσει, ίσως γιατί οι συφορές έρχονται. Απόψε είναι σαν όνειρο το δείλι απόψε η λαγκαδιά στα μάγια μένει. Δε...

Οι εραστές είναι ακριβά, ένδοξα κύπελλα, όπου ο ένας πίνει τον άλλον. Το πρωί πηγαίνουν σε ολοπόρφυρους, βασιλικούς δρόμους και το βράδυ πλαγιάζουν σε κρεβάτια κι...

Ὅ, τι ὀνειρεύτηκα τόσα καὶ τόσα βράδια, ὅ, τι πεθύμησα μὲ τόση ἀλλοφροσύνη, ὅ, τι σχεδίασα μὲ τόσο πυρετό, μόλις σὲ δῶ, γλυκιά μου ἐξουθένωση, στὰ μάτια καὶ...

(Somewhere I have never travelled)   κάπου που δεν ταξίδεψα ποτέ, πρόθυμα πέρα από κάθε εμπειρία, τα μάτια σου έχουν τη σιωπή τους: στην πιο λεπτή σου χειρονομία...

Να σε πνίγουν τόσα πολλά «γιατί» Και οι άλλοι να σου λένε «σώπα».      

Τι σιωπηλά που αλλάζουν οι εποχές. Νυχτώνει απέραντα. Μια ψάθινη καρέκλα μένει μόνη, ξεχασμένη κάτω απ' τα δέντρα, μες στη λεπτή υγρασία και στους αχνούς που...