Ετικέτα: Ποίηση

Έχουμε πολύ ταξιδέψει το σώμα σου κι εγώ έχουμε φανταστεί όσα ένα σώμα κι ένα εγώ μπορούν να φανταστούν.   Το σώμα μου κι εγώ έχουμε ονειρευτεί το σώμα σου σε στάσεις πού...

Μα ποιες συμπτώσεις Δύο κομμάτια Ενός μοναδικού παζλ Δεν συμπίπτουν κατά τύχη Όπως εγώ Όπως σε εσένα   (Μετάφραση: Μ. Κροκέτα)

Φιλοσοφείς τρυφερότητα χωρίς φιλοσοφία· στέργεις αιωνιότητα μονάχα με το βλέμμα· είσαι μια ζωντανή βαθειά σελίδα σώματος π’ αστράφτει σε παρθενικότητα. Ο χρόνος είν’ ακόμη για σένα            ...

Η αποστολή μου τέλειωσε κι ακόμη αργοπορώ. Αμφίρροπος ακόμη στέκω στη γέφυρα που μου χτίζει το βλέμμα σου. Ζητάς ν’ ακολουθήσεις τη σκιά μου που χάνεται μέσα στο φως σαν...

Μέσα σ’ ένα χρυσό κύκλο το κεφάλι του   πάνω του πέφτει χιόνι   το στόμα του βγάζει πύρινες πληγές άγριες τον κυνηγάνε ανεμώνες   μία γαλάζια βέργα απλώνεται επάνω του   γύρω πετούν μικροί μαύροι σταυροί...

Είμαι όλος τα μάτια σου Η σκοτεινότητα και το ανίσκιωτο   Είμαι το απόμακρο βλέμμα Που καθώς έχει αποκοπεί από την καρδιά σου Δεν μπορώ να εξακριβώσω Αν έχει σώσει...

Μία ακτίδα στην ομίχλη, δύο τιτιβίσματα το σούρουπο, και τα τρία νυχτερινά του γρύλλου – σκορπούν στα τέσσερα σημεία του ανέμου.   Aπόστολος Κωνσταντινίδης.

Θα μπορούσα ώρες ολόκληρες να ρουφώ την αναπνοή σου αμίλητος ακούγοντάς σε να μιλάς σαν ήχος βροχής σε λουλούδι για θέματα αδιάφορα. Τόσο λίγο καταλαβαίνει ο ένας τον...

Θα σου δέσω τα χέρια σαν μια φλόγα, οδύνη να υπηρετείς πράγματα ανόητα.   Θ’ αρχίσω να τρέχω με τις γροθιές ψηλά ανάμεσα στα σπίτια των ανθρώπων.   Έχουμε όλοι κοιμηθεί υπερβολικά.   Κοιμισμένοι στο πλήρες φως καθώς τ’ αστέρια καταμεσήμερο.   Κοιμισμένοι με...

Σου το `πα για τα σύννεφα σου το’πα για τα μάτια τα κλαμένα για τα σημάδια που άφησαν τα χέρια μας πάνω στα τραπεζάκια τα βρεμένα. Στα φανερά...