Ετικέτα: Ποίηση

Μη λες: «Αντίο, μας χωρίζει ένα χάος», γιατί εγώ δε βλέπω κανένα χάος. Όμορφη η νύχτα, με πουλιά, με ολάνθιστους θορύβους, όμορφη η νύχτα και σπιθίζουν τ’...

Τώρα θα μετρήσουμε δώδεκα και θα μείνουμε όλοι ακίνητοι.   Για μια φορά πάνω στη γη ας μη μιλήσουμε σε καμιά γλώσσα, για ένα δευτερόλεφτο ας σταθούμε, ας μη σαλέψουμε...

Των βουνών αδελφή Που η σαγήνη σου εξασθενίζει Του ανθρώπου τη συστολή   Και τη χλωμάδα Του αποκοιμισμένου φύλλου αφυπνίζει   Θα σε παρακαλούσα να κατέβαινες Μες στου σπιτιού μας την αυλή Μα...

Ταιριάζεις μέσα μου σαν αγκίστρι σε μάτι   αγκίστρι ψαριού ανοιχτό μάτι   (Από τη συλλογή Ανθολογία ποιημάτων: 1965-1975 | Μετάφραση: Έφη Τσιρώνη)

Κι ὄχι αὐταπάτες προπαντός. Τό πολύ-πολύ νά τους1 ἐκλάβεις σά δυό θαμπούς προβολεῖς μές στήν ὁμίχλη Σάν ἕνα δελτάριο σέ φίλους πού λείπουν μέ τή μοναδική λέξη: ζῶ. «Γιατί», ὅπως πολύ...

Εκείνη τη νύχτα έκλεισες τα μάτια σου τόσο ήσυχα· κουράστηκες να ζεις, μου είπες, πριν από καιρό και τότε ξεκίνησες… Σου κράτησα απαλά το γερασμένο σου χέρι και...

Τρέχει. Τρέχει με αντίθετο άνεμο. Περνά βουνά, λίμνες, πόλεις. Δυσκολίες και δυσκολίες. Φωτιές, πολέμους, γκρίνιες, οικογένειες. Λίγες ομορφιές όταν σταματάει να πιει νερό. Τις βλέπει για λίγο, τις...

Οικίας περιβάλλον, κέντρων, συνοικίας που βλέπω κι όπου περπατώ· χρόνια και χρόνια.   Σε δημιούργησα μες σε χαρά και μες σε λύπες: με τόσα περιστατικά, με τόσα πράγματα.   Κ’...

  Περασμένα μεσάνυχτα σ’ όλη μου τη ζωή   Σαν σε χαμηλωμένο Γαλαξία το κεφάλι μου βαρύ Κοιμούνται οι άνθρωποι με τ’ ασημένιο πρόσωπο· άγιοι Που άδειασαν από τα...

Σήμερα, απομακρύνθηκες περισσότερο από χθές. Και τώρα μιλώ συχνά για' σένα. Κάθε μέρα, έφευγες κι' από λίγο. Και μέχρι να το καταλάβω, έλεγα πόσο πολύ σ' αγάπησα χθές. Σήμερα απομακρύνθηκες οριστικά απο' μένα. Και τώρα, μιλώ...