Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Διότι είσαι το πρώτο εφετινό χελιδόνι που μπήκε απ’ το φεγγίτη έκαμε τρεις γύρους στο ταβάνι και ήσουν κα- τόπιν όλα μαζί τα χελιδόνια Διότι είσαι μια μεριά ήρεμη...

Πες πού να χαράξω τʼ όνομά σου; Στον ουρανό; Είναι τόσο ψηλά Στα σύννεφα; Είναι τόσο φευγαλέα Στο δέντρο που κόβεται και καίγεται; Στο νερό που παρασύρει τα πάντα; Στο χώμα που ποδοπατείται και μέσα του...

Όλες τις πληγές σου Εγώ θα τις γιατρέψω Με κουβέντες στοργικές Με ποιήματα Άφησέ με να σε βλέπω μονάχα Τη μέρα μια στιγμή Να σε χαζεύω να σωπαίνεις...   Να γίνονται οι...

Εσάς δεν σας κοιτώ ούτε η ζωή μου σας αφορά αγαπώ ό, τι αγαπώ και μόνο αυτό κοιτώ και μ' αφορά αγαπώ όσους αγαπώ αυτούς κοιτώ μου δίνουν το δικαίωμα.       *Βροχή και λιακάδα,...

Δεν είναι εύκολο να εκφράσω την αλλαγή που επέφερες. Αν είμαι τώρα ζωντανή, ήμουν νεκρή τότε, αν και, όπως μια πέτρα, αυτό δεν μ` ενοχλούσε, να μένω...

Άξαφνα τα τζιτζίκια σώπασαν. Δύο ηλιοκαμένα σώματα στ’ άσπρα σεντόνια. Βγάλε και το δαχτυλίδι σου- μου πιάνει ένα δικό μου χώρο στο μικρό σου δάχτυλο.       *Μεσημέρι Αυγούστου, Γιάννης Ρίτσος

(απόσπασμα)   Μέχρι που άφησα για λίγο τον εαυτό μου να φανταστεί πως είχα πεθάνει- και δεν με πείραζε, τουλάχιστον για κάνα δυο λεπτά, ώσπου το ένιωσα βαθιά μέσα...

υπάρχει πάντα κάποιος ή κάτι που σε περιμένει, κάτι δυνατότερο, πιο έξυπνο, πιο κακό, πιο καλοσυνάτο, πιο ανθεκτικό, κάτι μεγαλύτερο, κάτι καλύτερο, κάτι χειρότερο, κάτι με μάτια σαν της τίγρης,...

Ι. Εἶπε: ψηφίζω τὸ γαλάζιο. Ἐγὼ τὸ κόκκινο. Κι ἐγώ. Τὸ σῶμα σου ὡραῖο Τὸ σῶμα σου ἀπέραντο. Χάθηκα στὸ ἀπέραντο. Διαστολὴ τῆς νύχτας. Διαστολὴ τοῦ σώματος. Συστολὴ τῆς ψυχῆς. Ὅσο ἀπομακρύνεσαι Σὲ πλησιάζω. Ἕνα ἄστρο ἔκαψε τὸ...

Τη νύχτα Που κυλάνε στους ώμους Λυμένοι σπασμοί Σε ήθελα Να χαϊδέψεις Με βλέφαρα γυμνά Το κορμί μου Σκοτεινός και βουβός Να σαρώνεις τον άνεμο Και να ’ρχεσαι Βαρύς σα σιωπή Κι απλά Θα σε δεχτώ