Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Όταν η νύχτα φεύγει, κι είναι το χάραμα τόσο κοντά που τα κενά σχεδόν αγγίζεις — ώρα να στρώσεις τα μαλλιά, να ετοιμάσεις τα λακκάκια, και ν’ απορήσεις τι...

Όταν περιμένεις τη σειρά σου στις διάφορες αίθουσες αναμονής επικάθεται στη γύρη των χειλιών σου η διακεκριμένη εκείνη γεύση της ομίχλης Σκέφτεσαι όλος ο κόσμος μια κλειστή κι απέραντη αίθουσα αναμονής κι...

Να στερηθώ το θαύμα μη’ μ’ αφήσεις στα μάτια σου να χάνομαι και να ‘χω τη νύχτα ν’ ακουμπάει στο μαγουλό μου το ρόδο της ανάσας σου...

Να σε κρατήσω παντοτινά σαν ένα κλειστό κοχύλι Ομορφιά που ανάβεις τη φλόγα σου Επάνω σ’ ένα πέταλο Μέσα σ’ ένα πρόσωπο Απλώνεις το χέρι σου Και γράφεις τ’...

Κάποτε είχα ένα φίλο, θα ΄ταν ως είκοσι χρονών και τʼ άρεσε να ταξιδεύει. Μου ΄λεγε: φίλε τα όνειρα έρχονται, φεύγουν, έρχονται με τα καράβια. Κι όταν...

Δεν κλαίω. Αυτό που βλέπεις στα μάτια είναι υγρασία στα τοιχώματα του σώματος.   Το ζεστό μέσα. Το παγωμένο έξω.   Η διαφορά θερμοκρασίας τους·   τι απρόσεχτη σκευή ο χαρακτήρας μου.  

Εύκολα που περνώ απ’ τα μάτια σου στον ουρανό απ’ το μανίκι του νερού στο πρόσωπο της θάλασσας απ’ το μικρό σου δάχτυλο στου ζαφειριού το...

I Αὐτὰ τὰ δέντρα δὲ βολεύονται μὲ λιγότερο οὐρανό, αὐτὲς οἱ πέτρες δὲ βολεύονται κάτου ἀπ᾿ τὰ ξένα βήματα, αὐτὰ τὰ πρόσωπα δὲ βολεύονται παρὰ μόνο στὸν...

Ποτέ δε θα συναντηθούν ξανά τα βλέμματά μας κι ούτε ποτέ θα γλυκαθούν οι πόνοι μου από σένα. Μα όπου πάω κι όπου σταθώ θα ʼχω στα μάτια τη...

Κάποιος εξημέρωσε, κάποτε, μια μοναξιά από θηρίο της ερήμου ζώο, την έκανε οικόσιτο κι ήτανε τρυφερή και διακριτική και στην αφή τόσο απαλή πιο απαλή ακόμα κι απο γάτα… Τώρα,...