Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Mέσα στον ουρανό καπνίζουν τα μεγάλα καράβια και πάνω στη γη υπάρχει αυτό το βράδυ ένας άνθρωπος που γράφει δίπλα σε ένα κερί κρατώντας ένα στυλογράφο Watermann Σκέφτεται...

(απόσπασμα) Και εσύ έρωτα εκατόφυλλο πορφυρό μου ρόδο που γεννήθηκες μέσα από τις φλόγες, σαν έκαιγαν οι άπιστοι μια νύχτα δίχως σελήνη την Άγια Τράπεζα όπου φύλαγαν οι θνητοί τα μυστικά της...

Αν σ’ έχει ξεχάσει ο έρωτας εσύ θα τον ξαναθυμηθείς μόλις η ματιά σου αγγίξει τη φύση τις πλαγιές, τα κύματα τα φυλλοβόλα δέντρα που δεν αμφισβητούν ποτέ τις...

Ποιο πάθος λες; Αυτό ν’αφήνεσαι ρευστός σε κάθε ερεθισμό του χώρου σου; Το πάθος ν’απαντάς σα στρείδι; Το πάθος να παλεύεις με τα πάθη σου δε λογαριάζεις; Κι έπειτα για ποια...

Είπα ν’ αφήσω αυτό το πεθαμένο σπίτι να πάω να κατοικήσω επάνω στη θάλασσα Σκιές το κατοικούν ξεχασμένες φωνές εξαρθρωμένες κούκλες ανεβοκατεβαίνουν τις σκάλες Το παράθυρο γέρνει γυμνό...

Σπασμένες μέσα μου εἰκόνες ἀνταπόκρισης, ρήμαγμα μέσα σὲ ξένες ἀγκαλιές, ἀπελπισμένο κρέμασμα ἀπὸ λαγόνια ξένα. Πέσιμο ἐκεῖ ποὺ μοναχὰ ἡ μοναξιὰ ὁδηγεῖ: νὰ ὑποτάξω ἀκόμη καὶ τὸ πνεῦμα...

Γαλήνη σαν της Kυριακής που λείπουνε όλοι σ' ένα δωμάτιο που του αφαίρεσα τα αισθήματα. Πλανιέται κάποια πιθανότητα θανάτου υπέροχου με σκαλιστές επάνω στο γυαλί ορχιδέες. Bοή σε...

Κι έτσι, είναι κάπου μια ψυχή κι ανίδεη και καλή, που την ποθώ και με ποθεί, και πού με περιμένει, —μα πέφτει η νύχτα τι νωρίς,...

ΔΕ ΣΕ ΘΕΛΩ παρά γιατί σε θέλω, μα απ’ το θέλω στο δε σε θέλω πέφτω κι απ’ το καρτέρα, όταν δε σε προσμένω, περνώ απ’ το...

Tης πήραν τα παιγνίδια και τον εραστή της. Έσκυψε λοιπόν το κεφάλι και παρ’ ολίγον να πεθάνη. Mα τα δεκατρία ριζικά της σαν τα...