Αρχική Ετικέτες Το Ποίημα της Ημέρας

Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Ωδή στον έρωτα, Γιάννης Ρίτσος

(απόσπασμα) Και εσύ έρωτα εκατόφυλλο πορφυρό μου ρόδο που γεννήθηκες μέσα από τις φλόγες, σαν έκαιγαν οι άπιστοι μια νύχτα δίχως σελήνη την Άγια Τράπεζα όπου φύλαγαν οι θνητοί τα μυστικά της...

Υπενθυμίσεις του έρωτα, Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ

Αν σ’ έχει ξεχάσει ο έρωτας εσύ θα τον ξαναθυμηθείς μόλις η ματιά σου αγγίξει τη φύση τις πλαγιές, τα κύματα τα φυλλοβόλα δέντρα που δεν αμφισβητούν ποτέ τις...

Πάθη, Τίτος Πατρίκιος

Ποιο πάθος λες; Αυτό ν’αφήνεσαι ρευστός σε κάθε ερεθισμό του χώρου σου; Το πάθος ν’απαντάς σα στρείδι; Το πάθος να παλεύεις με τα πάθη σου δε λογαριάζεις; Κι έπειτα για ποια...

Είπα ν’αφήσω, Γιώργος Θέμελης

Είπα ν’ αφήσω αυτό το πεθαμένο σπίτι να πάω να κατοικήσω επάνω στη θάλασσα Σκιές το κατοικούν ξεχασμένες φωνές εξαρθρωμένες κούκλες ανεβοκατεβαίνουν τις σκάλες Το παράθυρο γέρνει γυμνό...

Απολογισμός της μοναξιάς, Ντίνος Χριστιανόπουλος

Σπασμένες μέσα μου εἰκόνες ἀνταπόκρισης, ρήμαγμα μέσα σὲ ξένες ἀγκαλιές, ἀπελπισμένο κρέμασμα ἀπὸ λαγόνια ξένα. Πέσιμο ἐκεῖ ποὺ μοναχὰ ἡ μοναξιὰ ὁδηγεῖ: νὰ ὑποτάξω ἀκόμη καὶ τὸ πνεῦμα...

Κυριακή, 19, Oδυσσέας Ελύτης

Γαλήνη σαν της Kυριακής που λείπουνε όλοι σ' ένα δωμάτιο που του αφαίρεσα τα αισθήματα. Πλανιέται κάποια πιθανότητα θανάτου υπέροχου με σκαλιστές επάνω στο γυαλί ορχιδέες. Bοή σε...

Κι έτσι, είναι κάπου μια ψυχή, Ναπολέων Λαπαθιώτης

Κι έτσι, είναι κάπου μια ψυχή κι ανίδεη και καλή, που την ποθώ και με ποθεί, και πού με περιμένει, —μα πέφτει η νύχτα τι νωρίς,...

Σονέτο 66, Pablo Neruda

ΔΕ ΣΕ ΘΕΛΩ παρά γιατί σε θέλω, μα απ’ το θέλω στο δε σε θέλω πέφτω κι απ’ το καρτέρα, όταν δε σε προσμένω, περνώ απ’ το...

Χειμερινά σταφύλια, Ανδρέας Εμπειρίκος

Tης πήραν τα παιγνίδια και τον εραστή της. Έσκυψε λοιπόν το κεφάλι και παρ’ ολίγον να πεθάνη. Mα τα δεκατρία ριζικά της σαν τα...

Κάτω απ’ τις ράγες…, Μανόλης Αναγνωστάκης

Κάτω απ’ τις ράγες του τρένου Κάτω από τις γραμμές του βιβλίου Κάτω από τα βήματα των στρατιωτών Όταν όλα περάσουν — πάντα σε περιμένω. Πέρασαν από τότε...

Top

Όλοι εμείς που γράφουμε στίχους…, Κώστας Μόντης

Όλοι εμείς που γράφουμε στίχους, όλοι εμείς το διαμπερές τραύμα της Γης, λευκοί και μαύροι και κίτρινοι, «ανεπτυγμένοι» και «υπανάπτυκτοι», πλούσιοι και φτωχοί, που τους γράφουμε απάνω στο χιόνι, που...
fernando_pessoa

|Fernando Pessoa