Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Κάποτε ὅλα τελειώνουν: θολά ποτάμια καί νύχτες. Ἀρκεῖ νά μπορέσεις νά σώσεις στό τέλος τήν ψυχή σου, καθώς ἡ μητέρα τό βρέφος της διαβαίνοντας μιά πυρκαγιά ἤ μιά θάλασσα.

Θέλω να γράψω ένα ποίημα για την πραγματικότητα αυτή που δεν έζησε ποτέ κανείς αφού ο καθένας στη δική του βρέθηκε φυλακισμένος αιώνες τεντώνοντας τα χέρια προς τα έξω. Την...

Απ’ το πρωί ο άνεμος ξεκάρφωνε τον ουρανό. Απ’ το πρωί ο ήλιος κάπνιζε ανάμεσα στα ερείπια. Αν το πρόσωπό σου, το πρόσωπο ασπίδα. Και το σύν- νεφο...

Ὄχι μόνο τ’ ἀθῶα παράπονα, ποὺ ἀναποδογυρίζουνε μὲ μιὰ κλοτσιὰ στὸ στῆθος, ὄχι μόνο οἱ φωνές, ποὺ τὶς ξαπλώνουν στὶς πλατεῖες, ὄχι μόνο οἱ ἀνύποπτοι ἐνθουσιασμοί. Πιὸ δυνατὴ...

Γιατί στην άβυσσο μέσα υπάρχω όπως υπάρχει στο ποίημα μου πάντα κρυμμένος, όχι μια λέξη, παρά ένας λυγμός.  

Όσες μέρες έχει ο χρόνος τόσες κι εγώ σε καρτερώ.  

Να σε ζητώ μ’ όλες τις ίνες μου όλες τις στιγμές, Να κολυμπάω αντίστροφα στο ρέμα της απόστασης Για να Σε ‘γγίξω.        

Όλα μου τα ταξίδια εσύ, Όλες μου οι θάλασσες εσύ, Όλα μου τα ναυάγια εσύ. Όταν σε συλλογιέμαι Ένας άνεμος με παίρνει Μαζί με το κρεβάτι μου, Χωρίς πυξίδα, Χωρίς τιμόνι, Χωρίς...

Για σκέψου να μην πρόφταινα κι αυτό το καλοκαίρι να δω το φως ξανά εκτυφλωτικό να νιώσω την αφή του ήλιου στο κορμί μου να οσμιστώ δροσερές και...

Ανεβαίνοντας στις πιο ψηλές στέγες, σκαρφαλώνοντας στα πιο άσπρα μπαλκόνια, πατώντας στα πιο πράσινα φύλλα, σ' ανάβω το βράδυ το γαλάζιο φεγγάρι, λυγίζω τη νύχτα τις καλαμιές με...