Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Υποφέρω μέσα στην κουβέρτα της σιωπής που υπολείπεται.   Στον απόηχο της απόστασης ο χρόνος μας έγινε σίδερο, έγινε μαύρο αίμα το μεσημέρι του ήλιου, η ώρα που τα μάτια μου έπηξαν μέσα στο ξεραμένο αλάτι, ένα νεκρό...

Ω! τα μάτια, τα μάτια σου που όλο χρώματ’ αλλάζουν, με γητεύουν τα μάτια σου και βαθιά με σπαράζουν. Μες στα χέρια – τα χέρια σου – τα γερά,...

Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ για νάβρω τα παράθυρα.— Όταν ανοίξει ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.— Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή...

Αβέβαιη στιγμή του έρωτα, που όλα τα παίζεις πάνω απ’ τη φωτιά, που όλα τα χάνεις πάνω απ΄τη φωτιά, σπρώχνοντας τα κορμιά ως την εξόντωση σα να ΄ναι...

Κι άκουσα τότε μια φωνή «θέλω επιτέλους να μιλήσουμε χωρίς προσχήματα και συγκαλύψεις να μιλήσουμε ανοιχτά για σένα, για μένα, για όλους». «Κι εγώ το θέλω από καιρό, είπα όμως...

Είμαι ένας απλός, καθημερινός, αισιόδοξος άνθρωπος. Αλλά, δεν αντέχω τα παράθυρα χωρίς θέα. Τα παράθυρα βρίσκονται εκεί για να ταξιδεύουν τη ματιά. Για ν’ αποκαλύπτουν ορίζοντες. Για να...

Ἀπ’ τὲς δεκάμισυ ἤτανε στὸ καφενεῖον, καὶ τὸν περίμενε σὲ λίγο νὰ φανεῖ. Πῆγαν μεσάνυχτα— καὶ τὸν περίμενεν ἀκόμη. Πῆγεν ἡ ὥρα μιάμισυ ˚ εἶχε ἀδειάσει τὸ καφενεῖον...

Ένας βαθύς, μαύρος ύπνος πέφτει απάνω στη ζωή μου. Κάθ' ελπίδα μου, κοιμήσου. Κάθε αποθυμιά μου κοιμήσου. Τίποτε δε βλέπω πια, χάνονται όλα μες στη λήθη το καλό και το...

Μίλα. Πὲς κάτι, ὁτιδήποτε. Μόνο μὴ στέκεις σὰν ἀτσάλινη ἀπουσία. Διάλεξε ἔστω κάποια λέξη, ποὺ νὰ σὲ δένει πιὸ σφιχτὰ μὲ τὴν ἀοριστία. Πές: «ἄδικα», «δέντρο», «γυμνό». Πές: «θὰ δοῦμε», «ἀστάθμητο», «βάρος». Ὑπάρχουν τόσες λέξεις ποὺ ὀνειρεύονται μιὰ σύντομη,...

Είναι οι μουσικοί που γέρασαν και ξέχασαν τις σωστές παύσεις, σκύβουν, μετρούν τους χρόνους με βιάση, τα χέρια τους δεν αφήνεται πια μια γυναίκα. Είναι οι μουσικοί που...