Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Σκληρή μου στάθηκε η Αγάπη, Σκληρή κι ανήλεη. Από σκληρή στοργή, Από πυκνή τρυφερότητα. Έβαλε φωτιά να κάψει το σπίτι μου. Μεγάλωσε η φωτιά, Σηκώθηκε, Σα μια φλεγόμενη σκιά, Μια πυρκαγιά. Καίγονται τα...

Με τ’ άσπρο μου μαντήλι θα σ’αποχαιρετήσω και για να μου ΄ρθεις πίσω στην εκκλησία θα μπω. Θ’ ανάψω το καντήλι και το κερί θα σβήσω τα μάτια μου θα...

Δίχως εσέ δε θα ‘βρισκαν νερό τα περιστέρια Δίχως εσέ δε θ’ άναβε το φως ο Θεός στις βρύσες του Μηλιά σπέρνει στον άνεμο τ’ άνθη της. Στην ποδιά...

Η αγάπη μας αν πέθανε τίποτε δε σημαίνει, παλιά μου αγαπημένη. Οι αγάπες σαν πεθαίνουνε κ’ οι έρωτες σα σβήσουν, μια ανάμνηση αφήνουν. Μια ανάμνηση δυο γαλανών θολών...

Υπόθεσε πως η ζωή είναι ένας γέρος άνδρας με λουλούδια στο κεφάλι. Ο νεαρός θάνατος κάθεται σ’ ένα cafe χαμογελώντας, κρατώντας ένα νόμισμα ανάμεσα, στον αντίχειρα και το...

(Απόσπασμα) Ο πάνθηρας απ' την αρχή έχει κερδίσει μέσα σου: Με κλειστά μάτια, ανοιχτά ρουθούνια, στην ενέδρα σου πέφτω. Μ'ερεθίζεις, τα μάτια σου, οι μηροί σου. Τα δόντια σου...

Άννα πουλί στο αλώνι του χωριού Ανάμεσα στα κίτρινα φύλλα Τρεχαντήρι στη θάλασσα Άννα μάτι αλόγου μαστιγωμένου Λεπτή βελόνα μέρας βροχερής Άννα χαμόγελο που λιώνει μέσα στου ήλιου το...

Χορέψαμε Γραμμές και όνειρα στα φώτα της νυχτερινής αγκάλης άνοιξη διάχυτη στη γαλήνη των πάρκων Ουρανός καθάριος γυμνός από ξέρες και λάσπη Ακούμε τους ήχους τα κλαδιά που ακινητοποιούν την...

Ηλεκτρικές κουρτίνες σ’άλλη εποχή ηλεκτρικοί πολυέλαιοι δύο πρωινά παράθυρα δύο μάτια φωτισμένα η σκιά τ’ανθρώπου διαβαίνει μέρα να’ναι για νύχτα κι η φωνή: Μην τρέχεις, μη φεύγεις σ’αγαπώ la voix du reve.

Τη σκιά σου σμιλεύω. Της έχω ήδη αφαιρέσει τα χείλη, τα κόκκινα και σκληρά: έκαιγαν. Θα σ' τα 'χα φιλήσει πολύ περισσότερο. Ύστερα σταματάω τα μπράτσα σου, τα σβέλτα, τα...