Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Ένας βαθύς, μαύρος ύπνος πέφτει απάνω στη ζωή μου. Κάθ' ελπίδα μου, κοιμήσου. Κάθε αποθυμιά μου κοιμήσου. Τίποτε δε βλέπω πια, χάνονται όλα μες στη λήθη το καλό και το...

Μίλα. Πὲς κάτι, ὁτιδήποτε. Μόνο μὴ στέκεις σὰν ἀτσάλινη ἀπουσία. Διάλεξε ἔστω κάποια λέξη, ποὺ νὰ σὲ δένει πιὸ σφιχτὰ μὲ τὴν ἀοριστία. Πές: «ἄδικα», «δέντρο», «γυμνό». Πές: «θὰ δοῦμε», «ἀστάθμητο», «βάρος». Ὑπάρχουν τόσες λέξεις ποὺ ὀνειρεύονται μιὰ σύντομη,...

Είναι οι μουσικοί που γέρασαν και ξέχασαν τις σωστές παύσεις, σκύβουν, μετρούν τους χρόνους με βιάση, τα χέρια τους δεν αφήνεται πια μια γυναίκα. Είναι οι μουσικοί που...

Όλη τη νύχτα πάλεψαν απεγνωσμένα να σωθούν απ’ [τον εαυτό τους, δαγκώθηκαν, στα νύχια τους μείναν κομμάτια δέρμα, [γδαρθήκανε σαν δύο ανυπεράσπιστοι εχθροί, σε μια στιγμή αλλό [φρονες, ματωμένοι βγάλανε...

Μιλήσαμε πολύ για τις γυναίκες πάντα δειλοί για να παραδεχτούμε την ομορφιά που μαστιγώνει τη ζωή μας.   (Από την ποιητική ανθολογία «Ποιήματα Β’ 1959-2017» του Τίτου Πατρίκιου...

Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες. Ο άνεμος, όταν περνάει, στίχους, ήχους παράφωνους ξυπνάει στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες. Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες. Υψώνονται σα δάχτυλα στα χάη, στην κορυφή τους...

Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους. Όταν υπόταξαν τις μέρες μας και τις κρεμάσανε σα δάκρυα Όταν μαζί τους πεθάνανε σε...

Πόσο βαθὺ κι ἀσήμαντο συνάμα, τῆς Ζωῆς καὶ τῆς Τέχνης σου τὸ δρᾶμα, σ᾿ ἕνα παιχνίδι μάταιο καὶ γελοῖο, τοῦ Νοῦ σου νὰ σκορπᾷς τὸ μεγαλεῖο! Μέρα-νύχτα νὰ...

Σκληρή μου στάθηκε η Αγάπη, Σκληρή κι ανήλεη. Από σκληρή στοργή, Από πυκνή τρυφερότητα. Έβαλε φωτιά να κάψει το σπίτι μου. Μεγάλωσε η φωτιά, Σηκώθηκε, Σα μια φλεγόμενη σκιά, Μια πυρκαγιά. Καίγονται τα...

Με τ’ άσπρο μου μαντήλι θα σ’αποχαιρετήσω και για να μου ΄ρθεις πίσω στην εκκλησία θα μπω. Θ’ ανάψω το καντήλι και το κερί θα σβήσω τα μάτια μου θα...