Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Γιατί στην άβυσσο μέσα υπάρχω όπως υπάρχει στο ποίημα μου πάντα κρυμμένος, όχι μια λέξη, παρά ένας λυγμός.  

Όσες μέρες έχει ο χρόνος τόσες κι εγώ σε καρτερώ.  

Να σε ζητώ μ’ όλες τις ίνες μου όλες τις στιγμές, Να κολυμπάω αντίστροφα στο ρέμα της απόστασης Για να Σε ‘γγίξω.        

Όλα μου τα ταξίδια εσύ, Όλες μου οι θάλασσες εσύ, Όλα μου τα ναυάγια εσύ. Όταν σε συλλογιέμαι Ένας άνεμος με παίρνει Μαζί με το κρεβάτι μου, Χωρίς πυξίδα, Χωρίς τιμόνι, Χωρίς...

Για σκέψου να μην πρόφταινα κι αυτό το καλοκαίρι να δω το φως ξανά εκτυφλωτικό να νιώσω την αφή του ήλιου στο κορμί μου να οσμιστώ δροσερές και...

Ανεβαίνοντας στις πιο ψηλές στέγες, σκαρφαλώνοντας στα πιο άσπρα μπαλκόνια, πατώντας στα πιο πράσινα φύλλα, σ' ανάβω το βράδυ το γαλάζιο φεγγάρι, λυγίζω τη νύχτα τις καλαμιές με...

Εἷναι ὡραῖο νά ὑπάρχεις στό πρωινό ἀκουμπισμένος.     Ἀλλά νά ὑπάρχεις δέν εἷναι εὒκολο.   Χρειάζεται μιά καρδιά ἀθώα.

Λίγο ακόμα θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο τη θάλασσα να κυματίζει   λίγο ακόμα, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα.    

Ὁ ἔρωτάς σου εἶναι σὰν ἡλιοβασίλεμα˙ ὁ ἥλιος πέφτει στὰ νερά, ἔρχεται ἡ νύχτα. Γι’ αὐτὸ θέλω νὰ σὲ ρουφήξω, νὰ σὲ καταπιῶ, νὰ διαλυθῶ στὴν ἀμφιλύκη...

Έναστρη εσύ στη μίαν άκρη εγώ στην άλλη της αφιλόξενης αυτής γης θυμάσαι τρέχαμε το φθινόπωρο μες στη βροχή στους υπαίθριους συνοικιακούς κινηματογράφους ύστερα καθόμαστε στα μαρμάρινα σκαλοπάτια κάποιων σπιτιών θυμάσαι έναστρη εκείνη τη βροχή εγώ στη μία τώρα εσύ στην άλλη άκρη της αφιλόξενης αυτής γης.