Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Αυτές οι νότες που σας στέλνω με την άνωση δεν έχουν πια κανένα μουσικό ενδιαφέρον. Απ’ τον καιρό του ναυαγίου που αργά μας σώριασε τους δυo ως κάτω στον...

Μερικοί άνθρωποι έχουν ανάγκη να είναι δυστυχισμένοι, σώνει και καλά θα την βρουν τη δυστυχία σε οποιαδήποτε κατάσταση θα εκμεταλλευτούν κάθε ευκαιρία να επισημάνουν ακόμη και το παραμικρό λάθος την απειροελάχιστη έλλειψη κι...

Σήμερα είναι τα χέρια μνήμη. Η ψυχή δεν θυμάται, πονάει απ' την τόση ανάμνηση. Αλλά στα χέρια μένει η ενθύμηση εκείνου που κράτησαν. Ενθύμιο μιας πέτρας που βρέθηκε δίπλα...

Καημὸς ἀλήθεια νὰ περνῶ τοῦ ἔρωτα πάλι τὸ στενό, ὥσπου νὰ πέσει ἡ σκοτεινιὰ μιὰ μέρα τοῦ θανάτου… Στενὸ βαθὺ καὶ θλιβερό, ποῦ θὰ θυμᾶμαι γιὰ καιρό, – τί μοῦ...

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία. Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα. Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία. Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη...

Κάποια παγωμένα πρωινά βγαίνω απ’ το σπίτι αχνίζοντας ύπνο φιλιά αγάπη και κοντοστέκομαι κοιτάζοντας το σύννεφο που θα θαμπώσει σε λίγο το παρμπρίζ μου.    

ΑΙΩΝΕΣ ΤΩΡΑ ζητάω τοῦ Θεοῦ νά μοῦ δώσει δικαίωμα φωτός, νά μπορῶ δηλαδή ἂφοβα νά πηγαινοέρχομαι στίς ἡλικίες τῶν ἀνθέων. Ἒχει λόγους νά μέ...

Θα ήθελα κάπως αλλιώς ν’ αγαπιούνται τα πράγματα στριμωγμένα σ’ ένα μικρό δωμάτιο που να είναι μπάνιο κουζίνα μαζί κι υπνοδωμάτιο εντός και το καθιστικό η μία χρήση να νίβει...

Είν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε σαν τα ρόδια έρχονται και μας βρίσκουνε τις νύχτες όταν βρέχη με τους μαστούς τους καταργούν τη μοναξιά μας μεσ’ τα μαλλιά...

Μιλούσε όλο για μια γυναίκα Χαμένη μέσα σ' απέραντες πανεπιστημιακές αίθουσες Με παγωμένους υαλοπίνακες Για ένα όνομα που δεν ξανάκουσε πια "Άλλωστε φίλε μου τι σημασία Να 'χει ένα...