Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Κανείς δεν σκέφτηκε να κλείσει φεύγοντας την πόρτα κανείς δεν σκέφτηκε τον άνεμο που θα ʽρχονταν σε λίγο κανείς δεν σκέφτηκε τι άφηνε και τι έπαιρνε...

Αδέξια, με χοντρή βελόνα, με χοντρή κλωστή, ράβει τα κουμπιά στο σακάκι του. Μιλάει μονάχος:   Έφαγες το ψωμί σου; κοιμήθηκες ήσυχα; μπόρεσες να μιλήσεις; ν’ απλώσεις το...

Τα νέφη απλώνουν τα φιδίσια χέρια τους Και ψαύουν τους θύλακες των βουνών Στιγμιαίες φωταψίες Βροντές Και βρυχηθμοί παράξενων θηρίων Ακούγονται μέσα στις σκοτεινές φωλιές τους   Μα είναι απλώς η...

Ανάσκαψα όλη τη γη να σε βρω. Κοσκίνισα μες την καρδιά μου την έρημο ήξερα πως δίχως τον άνθρωπο δεν είναι πλήρες του ήλιου το φως. Ενώ,...

Ευγνωμονώ τις ελλείψεις μου ό, τι μου λείπει με προστατεύει από κείνο που θα χάσω όλες οι ικανότητές μου που ξεράθηκαν στο αφρόντιστο χωράφι της ζωής με προφυλάσσουν από...

1 Σκιές της λευκής ημέρας κόντρα στα μάτια μου. Δεν βλέπω Τίποτα εκτός απ΄ το λευκό: Ο χρόνος λευκός, η ψυχή ελεύθερη απ΄ την ταραχή και το χρόνο. Λευκότητα των...

Εμένα κοίταξε το πουλί. Το ρολόι σταμάτησε Έχω μια πέτρα δική μου πλάι στη θάλασσα – λέει. Έχω τις στέγες με το μέρος μου. Γι’ αυτό είναι...

Απάνω που έλεγα να πάψω πια τα ερωτικά, να γράψω κάτι και για τη δυστυχία του διπλανού μου, γνώρισα εσένα κι αναστατώθηκα ολόκληρος, και παν περίπατο όλα...

Πρέπει ν’ αλλάξεις. Πρέπει ν’ αλλάξεις σχήμα στο σώμα σου να διαιρέσεις το σώμα σε μια ροή πιθανοτήτων μες στη ροή των εποχών μέσα στον χρόνο να βρεις απλώνοντας...

Μεταφέρω ἀπὸ τόπο σὲ τόποτὴ λύπη μου, αὐτὸ τὸ καλύβιμὲ τὰ ἐλάχιστα πράγματα:τὰ χαρτιά, τὶς μνῆμες, τὶς πέννες μου.Τὸ πιὸ μεγάλο μου ἀπ᾿ ὅλατὰ...