Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Να μην κοιτάς, λοιπόν, μα να παρατηρείς. Γιατί η παρατήρηση έχει διάρκεια. Κι η διάρκεια είναι πάθος. Η διάρκεια είναι πάθος. Ένα πάθος που σιγοκαίει. Σύμφωνοι χωρίς φλόγες αφού...

υπάρχουν οι έρωτες που πέθαναν στην ώρα τους και είτε διάβηκαν την πόρτα και γίνηκαν αγάπη ή πάλι αστόχησαν και χάθηκαν στη λήθη   μα υπάρχουν και Εκείνοι...

Παράξενο πολύ, γιατί όσο ένα ανοιξιάτικο σύννεφο έμεινε, όσο χρειάζεται για να ειπωθεί ένα αντίο. Υπέροχο μνημείο. Διάχυτος σαν μυρουδιά, απροσδιόριστος σαν το άπειρο, βλέμμα σάμπως σ’ ατέλειωτη νύχτα. Μπροστά μας...

Όταν γδυθείς είσαι απλή σαν ένα από τα χέρια σου. Είσαι γλυκιά και στρογγυλή και διάφανη κι ωραία και απαλή και μια σταλιά και μια χουφτίτσα χώμα.   Όταν γδυθείς είσαι...

Γέλα στη νύχτα, στη μέρα στο φεγγάρι, γέλα στις στριφτές στράτες του νησιού, γέλα σ’ αυτό το άγαρμπο αγόρι που σ’ αγαπά, μα όταν ανοίγω τα μάτια και τα κλείνω, όταν...

Μου λείπει ένα σύμφωνο για να γράψω σωστά το όνομα σου. Μια πρόθεση για να καταλήξει το φιλί στα χείλη σου. Κι ένα φωνήεν για ν’ ανοίξω το κουμπί...

Έχουμε πολύ ταξιδέψει το σώμα σου κι εγώ έχουμε φανταστεί όσα ένα σώμα κι ένα εγώ μπορούν να φανταστούν.   Το σώμα μου κι εγώ έχουμε ονειρευτεί το σώμα σου σε στάσεις πού...

Μα ποιες συμπτώσεις Δύο κομμάτια Ενός μοναδικού παζλ Δεν συμπίπτουν κατά τύχη Όπως εγώ Όπως σε εσένα   (Μετάφραση: Μ. Κροκέτα)

Η αποστολή μου τέλειωσε κι ακόμη αργοπορώ. Αμφίρροπος ακόμη στέκω στη γέφυρα που μου χτίζει το βλέμμα σου. Ζητάς ν’ ακολουθήσεις τη σκιά μου που χάνεται μέσα στο φως σαν...

Γιατί τόσα Μνημεία στον Άγνωστο Στρατιώτη κι ούτ’ ένα στον Άγνωστο Άνθρωπο; Εμείς πού θα βάνουμε τα στεφάνια μας;