Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Αν είχε νόημα να ζεις θα είχε νόημα να ζεις Αν είχε νόημα να ελπίζεις ακόμα θα είχε νόημα να ελπίζεις ακόμα Αν είχε νόημα να θες να πεθάνεις θα είχε νόημα να θες να...

Τίποτα δεν αντιστεκόταν, ήλιος μεσημεριού του Αυγούστου φλόγιζε τον πηχτόν αέρα πύρωνε τις στέγες. Στο καφενείο πίναμε γκαζόζες κι οι σκοτούρες μας βουίζανε σα ζαλισμένες μύγες. Ως τη στιγμή που...

Μανιασμένη βροχὴ πάνω ἀπ’ τὰ θαμμένα δάχτυλά μου. Εἶδα τὸ ἀνθρώπινο πλάσμα κάτω ἀπὸ ’να δέντρο ἔξω ἀπ’ τὴ σπηλιὰ Μ’ ἄγριες κουρελιασμένες προβιὲς Καὶ βιβλικὴ γενειάδα –   ἡ Ἀμφισβήτηση εἶναι...

Η τελευταία θάλασσα θα ’ρθη αύριο και θα ’ναι σαν ένα κοπάδι άλογα που αφηνιασμένα θα τρέχουν για έν’ ανύπαρχτο τέρμα και θα ’ναι σα μια βροχή που θα...

Τον κέρδισε η σιωπή.   Είχε πολύ   μέσα στην Ποίηση βαδίσει.    

Καμία απόσταση, κανένα άσπρο πουλί δεν ματαιώνει τους κινδύνους, ξημερώνει˙ τον λυπάμαι τον χρόνο μου είπε ο πληγωμένος σκορπιός η πατημένη εποχή μες τα χιόνια˙ ακόμα και το...

Σήμερα που η ανθρώπινη ζωή δεν κοστίζει, πάλι, μια δεκάρα, που η φύση υφίσταται τη μεγαλύτερη στην ιστορία της καταστροφή, που πλήθη ολόκληρα τρέχουν σαν σκυλιά...

Αυτό το φως, τούτη η φωτιά που κατατρώει. Τούτο το σταχτί τοπίο που με τυλίγει. Τούτος ο πόνος για μια και μόνη ιδέα. Τούτη η αγωνία τ'ουρανού,...

Τελευταίο βλέμμα εκκολαπτήριο πάνω από την πόλη τόσο μακριά και τόσο κοντά είσαι άραγες εσύ το άστρο το μεγαλύτερο ή η κάμαρα η πιο μικρή που μένει ξάγρυπνη στη...

Κάθε που πέφτει επικίνδυνα το βράδυ, ξυπνάει η φωνή σου μέσα μου και με ρημάζει· κι όταν η νύχτα όλες τις γλυκιές εικόνες διώχνει, προβάλλει εντός μου...