Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Καθόμαστε ως αργά, παρατηρώντας το σκοτάδι να ξετυλίγεται σιγά-σιγά: Κανένα ρολόι δεν το μετρά Όταν είναι απανωτά τα φιλιά και τα χέρια ενωμένα Δεν γνωρίζει κανείς που...

Τούτο εις αυτόν υπήρχε το ξεχωριστό, που μέσα σ' όλην του την έκλυσι και την πολλήν του πείραν έρωτος, παρ' όλην την συνειθισμένη του στάσεως και ηλικίας εναρμόνισιν, ετύχαιναν...

Σβήνει το φως από τα μάτια μου κι όλα όσα έζησα μπρος μου περνάνε. Στέκομαι εδώ στον τελευταίο σταθμό με όλα όσα αγάπησα και πήγαν χαμένα. Δε μετανιώνω πια, όλα ή τίποτα, δάσος και...

Σε περιμένω. Μη ρωτάς γιατί. Μη ρωτάς γιατί περιμένει εκείνος Που δεν έχει τι να περιμένει Και όμως περιμένει.   Γιατί σαν πάψει να περιμένει Είναι σα να παύει να...

Χωρίζω, αφού είναι ένα ψέμα πια στη ζωή μου η ύπαρξη του μέλλοντος. Από το μέλλον χωρίζω. Ξέρω τα πάντα κάτω απ’ την τεράστια σκιά του θα...

«Γιατί έκαψες τη στέγη μου ;», ρώτησα τη φωτιά. «Για να κοιτάς τον ουρανό ανεμπόδιστα», μου απάντησε. Από μιαν άποψη είχε δίκιο, τον έβλεπα Όντως ανεμπόδιστα, αλλ’...

Τα ποιήματα είναι τόσο δύσκολα, το ξέρετε. Και αν σηκώσεις τις λέξεις, είναι τόσο θλιμμένα σαν δάχτυλα που πόνεσες μια νύχτα με αγωνίες.   Ένα ποτάμι είναι ένας...

Είναι για μένα το κάλλος σου, Ελένη,σαν την περασμένη εκείνη εποχήπου σε μια θάλασσα με φύκια μυρωμένητον θαλασσοδαρμένο, κατάκοπο ταξιδευτήτης Νίκαιας τα πλοία φέραν...

Και να που φτάσαμε εδώ Χωρίς αποσκευές Μα μ’ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα Σα...

Τὰ μάτια ἂν κλείσω βρίσκομαι σ᾿ ἕνα μεγάλον ἴσκιο τὸ χρῶμα τῆς αὐγῆς τὸ αἰσθάνομαι στὰ δάχτυλά σου. Ξέχασε τὸ ψέμα ποὺ σὲ βοήθησε νὰ ζήσεις γύμνωσε...