Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Ανοίγεις και κλείνεις σα λουλούδι. Έρχομαι – μουδιασμένος με υποδέχεσαι, κρατάς τα μάτια επίμονα χαμηλωμένα, ύστερα λίγο λίγο ξεθαρρεύεις, αρχίζεις να μιλάς με τρυφεράδα, τα μάτια χρωματίζεις με ιλαρότητα, ω...

Κάτω από τις ροδακινιές Ένα πουκάμισο φιδιού Γίνεται λούκι φωτός   Στη σιωπηλή πέτρα λαμπυρίζει Το καύκαλο της καμένης χελώνας   Καθολικές διαφάνειες απλώνονται Κι η όραση φτάνει παντού Αν κι επίκειται στο...

Αυτός ο έρωτας Τόσο βίαιος Τόσο εύθραυστος Τόσο τρυφερός Τόσο απελπισμένος Αυτός ο έρωτας Όμορφος σαν τη μέρα Κι απαίσιος σαν τον καιρό Όταν ο καιρός είναι απαίσιος Αυτός ο έρωτας τόσο αληθινός Αυτός...

Μου έδωσες την κακοκαιρία την ελαφριά σκιά του χεριού σου περνώντας από το πρόσωπό μου. Μου έδωσες το κρύο, την απόσταση, τον πικρό καφέ τα μεσάνυχτα ανάμεσα σε άδεια...

Ψάχνω μες σε κλειδωμένα συρτάρια, ψάχνω μέσα σε ξεχασμένες κασέλες, ψάχνω μέσα στα μάτια μου, σαν μοναξιά ψηλού βουνού, σαν ρίζα εκατόχρονου δέντρου, σαν αγέρας παλιός, πελαγίσιος, ο καιρός που...

Θα ήθελα να σου το πω.. Θα ήθελα να σου το γράψω.. Ότι μου λείπεις.. Ότι σε σκέφτομαι.. Αλλά δεν σε ψάχνω.. Δεν σου γράφω καν.. Δεν ξέρω πως είσαι.. Και...

Προσποιούμενος συχνά συγκινήσεις, κατάντησα ευαίσθητος...   _________________________________________________________

Μέσ’ από το δικό σου βάθος, και γονατισμένο, ένα παιδί, θλιμμένο όπως εγώ, μας βλέπει. Απ’ τη ζωή αυτή που στις φλέβες του θα καίει θα ‘πρεπε...

Τις βαριές τις ώρες που είμαι μόνος και δεν είναι γύρω μου κανείς, που δεν είμαι, παρά μόνο πόνος, –περιμένω, Μάνα, να φανείς!   Κι όπως ήξερα όλες σου...

Στο τέλος δε θα υπάρχουμε ούτε εμείς θα μας καταπιεί η περαστικότητα σαν άλλη μαύρη τρύπα στο αχανές σύμπαν θα μας ξεχάσουν σαν να μην υπήρξαμε ποτέ -έλα...