Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Το παράθυρο ανοίχτηκε και πάλι Η σιωπή της νύχτας μού ξαναθύμισε κοιμισμένα πλακόστρωτα και περιβόλια κι αυτή τη μουσική που κάνει τη σιωπή και κλαίει   Δεν ξέρω αν...

Ένας άνθρωπος λιαζόταν στο ταρατσάκι.   Και βέβαια, έτσι που καθόταν, έμοιαζε σαν να είχε πεθάνει εδώ και χιλιάδες χρόνια.    

Η πληγή θρέφει, τα χείλια της σμίγουν αργά σαν αυλαία βυσσινιά και ύστερα από χρόνους στη θέση της μένει ένα σημάδι, μια ρόδινη ουλή,...

Τι παράξενα θα σου φανούν όταν πια δε θα 'μαι 'δω, όλα όσα έχεις υποφέρει! Όταν πλέον δε θα 'χεις το μπράτσο μου πάνω από...

Η αγάπη είναι χρώμα άσπρο διάφανο και το σώμα της σχήμα ευλογίας. Κι αυτό το άλογο ψάχνει μέσα στους καπνούς το νεκρό καβαλάρη του μακριά να τον πάρει.   Σκέφτομαι αρχαία...

Αν είσαι μια μικρή παραπονεμένη πέτρα σε μια ερημιά αν είσαι ένα μοναχικό κυκλάμινο στο βουνό αν είσαι ένα ξεχασμένο άστρο στον ουρανό πού θες να το ξέρω;   Αν είσαι μια...

Να στερηθώ το θαύμα μη μ’ αφήσεις στα μάτια σου να χάνομαι και να ‘χω τη νύχτα ν’ ακουμπάει στο μάγουλό μου το ρόδο της ανάσας σου...

Ο ήλιος είναι πράσινος τα δέντρα καίνε περιμένουνε τα χελιδόνια οι σιδερένιες μας χελιδονοφωλιές δε μας γελάνε πια με τα λουλούδια μας στοίχισαν τα χέρια και τα πόδια μας τώρα...

Ό,τι πλησιάζει απομακρύνεται συγχρόνως κι αυτό που μένει τελικά μοιάζει με πάχνη που θολώνει τη ματιά με γεύση πικραμύγδαλου στα χείλη   Χάνονται στο απροσπέλαστο οι μορφές Τέφρας σωροί στη θέση...

Έπρεπε χρόνια πριν να είχες φύγει. Δεν θα μπορούσα τότε καν να το δεχτώ με κάθε μέσον θα’ θελα να σε κρατήσω θα’ κλαιγα απαρηγόρητος. όμως φοβάμαι μήπως...