Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Το χειμώνα χωνόμασταν σ’ ένα γιαπί∙ το είχαμε σα δικό μας∙ ανάλογα με τον καιρό αλλάζαμε δωμάτιο.   Την άνοιξη στρώναμε το στρατιωτικό σου μπουφάν∙ οι εξοχές της Σταυρούπολης μοσκοβολούσαν θυμάρι.  

Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ για νάβρω τα παράθυρα. – Οταν ανοίξει ένα παράθυρο θάναι παρηγορία. – Μα τα παράθυρα δεν...

Σ’ έπλασα έτσι Τη φανταστική μου αγάπη Τη μόνη παντοτινή   Και στις πλάτες της αγάπης αυτής Της φανταστικής Στήριξα εκατοντάδες στίχους Που προορίζονταν Για μια Αμείλικτη πραγματικότητα.   (Λαικά & Μπλουζ, Εκδόσεις Μετρονόμος 2018)

Κάρπισαν από τώρα οι κυδωνιές κι ας είναι αρχές Αυγούστου. Ένα λαϊκό ρητό λέει πως όταν τόσο νωρίς καρπίζουν είναι σημάδι ότι ακολουθεί δύσκολος χειμώνας.   Ίσως σε ξαναερωτευτώ.  

Ακόμα και η νύχτα σου μοιάζει, η μακρινή νύχτα που θρηνεί σιωπηλά, μέσα στα βάθη της καρδιάς, και τ’ άστρα περνάνε κουρασμένα. Ένα μάγουλο ακουμπάει σ’ ένα άλλο...

Μην πεις πως θε να μ’ αγαπάς αιώνια, σαν δεν ξέρεις ποιοι σπόροι πέφτουν στην ψυχή κι αγάπες νέες ανθίζουν· μην πεις πως θα λησμονηθώ, κι...

Συχνά την κατάρα της ζωής συνάντησα: ήταν ο ρόχθος του φραγμένου ρυακιού, ήταν το τσάκισμα του μαραμένου φύλλου, ήταν το σωριασμένο άλογο.   Καλό δεν γνώρισα, πέρ’ από το...

Συνήθιζε να του μιλά για ό,τι έβλεπε στον ύπνο της. Θυμόταν λεπτομέρειες – τα όνειρά της ήταν πάντα ζωηρά. Τελειώνοντας, ζητούσε να της πει και τα δικά του. Της έλεγε...

Περπάταγα στην αμμουδιά κι αποφάσισα να σ' αφήσω. Πατούσα μια μαύρη λάσπη που τρεμούλιαζε, κι όπως βούλιαζα και ξανάβγαινα πήρα την απόφαση να φύγεις από μέσα μου, με βάραινες...

Μέσα στο ποίημα σε χάνω Έξω από μένα άλλη ομορφιά σε παίρνει, αγαπημένη Τί θα γίνω και τί με περιμένει σε άδειες αισθήσεις και χωρίς εσένα   που είσαι...