Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Πόσοι και πόσοι στις νυχτερινές κάμαρες μέσα δεν ξεστρώνουν με τα εύθραυστα χέρια τους τα μολυβένια σεντόνια Τυφλό το μάτι του εκκρεμούς η μοναξιά κρέμεται από το σπανιολέτο και το...

Αυτή η ξαφνική ρωγμή στον ουρανό η απειλητική εμφάνιση της φύσης με έσπρωχναν στην ευφυΐα Το σώμα αδυνατεί να πει ο πόθος διατρέχει τις κνήμες η νύχτα αγαπά χωρίς...

Αν δεν βγαίνει από μέσα σου ορμητικά σε πείσμα όλων, μην το κάνεις. Αν δε βγει απρόσκλητο από την καρδιά κι απ’ το μυαλό σου κι απ’ το...

Πες μου πού πήγε ο Αύγουστος με τα καμπαναριά του Το γέλιο σου που γέμιζε το σπίτι μας βροχή Τώρα μας δίνει ο άνεμος γυμνή την...

Κι άλλοι διαβάτες έρχονται, όθεν ερχόμασταν κι εμείς, και χάνονται στη νύχτα.   Η νύχτα τις δυο σκιές τις κάνει μία κι είν’ η σκιά μου μοναχή κι από το φως διασκορπισμένη.   Το...

Ἀτσάλινος καὶ σοβαρὸς ἀπάνω στ᾿ ἄλογό του τὸ ἀχαμνό, τοῦ Θερβαντὲς ὁ ἥρωας περνάει, καὶ πίσω του, τὸ στωικὸ γαϊδούρι του καβάλα ὁ ἱπποκόμος του ὁ χοντρὸς...

Πολλές φορές σε ζήτησα το απόγευμα: Όταν με βρήκε πίσω απ’ το παράθυρο να προφητεύω τις συνεχείς σιωπές σου. Όταν μια βίαιη σκηνή εκτυλίχτηκε σ’ εμένα ανάμεσα και...

Δεν μίλησε ποτέ για ό, τι αγάπησε. Δεν είναι ότι δεν αγαπούσε. Απλώς δεν πίστευε στην δύναμη των λέξεων. Ίσως και να τις απαξίωνε. Δεν ήξερε πόσο εκδικητικά...

Έτσι ερωτεύονται οι νέοι. Σοβαρά κι εχέμυθα. Με γνωριμίες μέσω 0 και 1 Με πρόσωπα καλυμμένα και σώματα εκτεθειμένα. Έτσι ερωτεύονται οι νέοι Με εκατομμύρια λέντ φωτάκια που διαγράφουν...

(απόσπασμα) Κάθε τριχούλα σου σγουρή, χρυσωμένη, τη γεμίζω με χάδια. Ω, τι άνεμοι, από ποιο νότο θαυματουργήσανε με τη θαμμένη αυτή καρδιά; Τα μάτια σου ανθίζουν δυο ξέφωτα! Σ’ αυτά τα ξέφωτα χοροπηδάω σάμπως χαρούμενο παιδί. *Από...