Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Δὲν εἶμαι ἐγὼ ποὺ τὴ ζωή σου ἦρθα σὰν ἥλιος νὰ φωτίσω: τὸ φῶς στὰ μάτια μου ποὺ λάμπει δικό σου -καὶ σ᾿τὸ στέλνω πίσω! Τοῦ μαγικοῦ τοῦ κόσμου ἂν...

Είμαστε άλλοι, τόσο άλλοι Μες στο πλησίασμα, όπως Θυρόφυλλα, που γέρνουν το ένα στο άλλο, Σμίγουν, αλληλοασπάζονται, σφαλούν, Μοιράζονται τον ύπνο, το φιλί, στα δυο, Χωρίζοντας τα κόκαλά τους, Μες...

Το πρωινό ανοίγει πάλι τους λάκκους των έργων του από πάνω κρέμεται το κάθε τέλος λουρίδες με κολλημένες τις μύγες της ευαισθησίας μας τα λεπτότατα αυτά έντομα της εσωτερικής φθοράς μας. Αλλά...

Εἶμαι μόνος. Βραδυάζει. Τί νὰ κάνω… Τὰ χέρια μου εἶναι τόσο ἀπελπισμένα! Τὰ χέρια μου εἶναι τόσο κουρασμένα! Τ᾿ ἀφήνω καὶ γλιστροῦν, ἀργὰ στὸ πιάνο…   Παίζω στὴ τύχη...

Όλο παίζεις, εσύ, κάθε μέρα, εσύ, με το φως του σύμπαντος κόσμου. Επισκέπτρια συλφίδα των νερών και των κήπων. Δεν είσαι δε μόνο εκείνη η χρυσή κεφαλή όπου...

(14 Νοεμβρίου 1938) (απόσπασμα) "Υπάρχουν, είπε, μυριάδες ενοχές, η αθωότητα όμως, είναι μία, μία και μόνη στη δική της χώρα και ούτε καν γνωρίζει τ' όνομά της. Έκθαμβη μέσα στα...

Ζωή σήμερα Χωρίς χτες και αύριο. Σε φαντάστηκα!   Σε φαντάστηκα Χωρίς αύριο και χτες. Σε φοβήθηκα!   Σε φοβήθηκα. Χτες, σήμερα, αύριο. Δεν έζησα;  

Ελάχιστοι μας διαβάζουν ελάχιστοι ξέρουν τη γλώσσα μας μένουμε αδικαίωτοι κι αχειροκρότητοι σ' αυτή τη μακρινή γωνιά όμως αντισταθμίζει που γράφουμε ελληνικά. *** Από ποίηση δεν έχω αγαπήσει περισσότερο...

Πάνω στον ήχο της φωνής σου τη ζωή μου στοίχειωσα. Αν σταματήσεις το τραγούδι θα τελειώσει ο κόσμος.

Κάποιες φορές, σὰ βράδιαζεν ἀργὰ στὴν κάμαρά μας, τ' ὠχρὸ κεφάλι γέρνοντας στὴν ἀγκαλιά μου ἀπάνω καὶ μὲ θλιμμένο ἀνάβλεμμα στυλὰ κοιτάζοντάς με, «θὰ μὲ ξεχάσεις;» ρώταγες...